Werken in meerdere landen en Rijnvarenden; vaststelling toepasselijke wetgeving

Auteur: Heike Xhonneux, Adviseur bij het grensinfopunt Euregio rijn-maas-noord en bij Gerth + Xhonneux Juristen In onderstaand artikel bespreken we weer jurisprudentie rondom de geldigheid van een A1 verklaring (de oude E101). Het gaat om 59 zaken die gevoegd zijn behandeld door de Centrale Raad van Beroep. Bijzonder aan deze zaak is ondermeer dat de betrokkenen het niet eens zijn met de door Nederland afgegeven A1 verklaring betreffende de van toepassing zijnde wetgeving. Ook is er samenhang met het Rijnvarendenverdrag. Inmiddels hebben we al verschillende keren aandacht besteed aan de diverse jurisprudentie betreffende de geldigheid van een A1 verklaring (de oude E101). Dit betrof meestal uitspraken van het Europese Hof van Justitie. In de vorige uitgave van dit vakblad hebben we nog een arrest besproken waarbij het Hof voor het eerst uitdrukkelijk de mogelijkheid accepteerde dat een land een door een ander land afgegeven A1 verklaring naast zich neer zou leggen. Uiteraard slechts onder zeer strikte door het Hof weergegeven voorwaarden. De uitspraak die in dit stuk aan de orde is gaat echter om een andere soort A1 verklaring. Verdere bijzonderheid is dat het tevens gaat om de samenhang met het Rijnvarendenverdrag. Het gaat er hier niet zo zeer om dat het ene land de A1 verklaring van het andere land niet wil accepteren maar meer om het feit dat de betrokkenen het niet eens zijn met de door Nederland afgegeven A1 verklaring betreffende de van toepassing zijnde wetgeving. Het gaat om 59 zaken die gevoegd zijn behandeld door de Centrale Raad van Beroep. Enkele verschillen iets in de details van elkaar maar in zijn algemeenheid kan men zeggen dat de zaken hetzelfde dan wel vergelijkbaar zijn. Om te beginnen zal een korte schets van de feiten en omstandigheden worden gegeven die in de aanhangige zaken een rol spelen. Vervolgens zal worden aangegeven wat de relevante wet- en regelgeving is om daarna in te gaan op de beoordeling van de Centrale Raad. Ten slotte volgt er een conclusie en tips voor de praktijk. Feiten en omstandigheden De vader van &eacute;&eacute;n van de betrokkenen heeft een rol gespeeld in de dienstverlening voor een binnenvaart die bestaat uit het beschikbaar stellen van binnenvaartpersoneel dat bij hem in dienst was. De werkzaamheden is hij gestart in Nederland en heeft deze op een gegeven moment geheel of gedeeltelijk verplaatst naar Luxemburg en juridisch ondergebracht bij twee vennootschappen naar Luxemburgs recht. De vennootschappen zijn na elkaar op 3 mei 2010 en 15 april 2013 failliet verklaard. Op 19 oktober 2012 en 5 juni 2013 zijn een rechtspersoon gevestigd in Cyprus (Ltd) en een in Liechtenstein gevestigde rechtspersoon (AG) opgericht. Eerst was de vader DGA waarna de zoon de positie overnam en vervolgens werden beiden bestuurslid. Tijdens de zitting is verklaard dat deze rechtspersonen inmiddels slapende vennootschappen zijn en dat de dienstverlening per 31 december 2015 definitief is gestaakt. Op 25 april 2013 heeft de toenmalige advocaat aan de SVB verzocht te bevestigen dat ingevolge de EGVO 883/2004 op de betrokken werknemers de Cypriotische socialezekerheidswetgeving van toepassing is om zo een door het bevoegde Cypriotische orgaan af te geven A1 verklaring inzake toepasselijke sociale zekerheidswetgeving, te verkrijgen over de periodes waarin zij in twee of meer lidstaten van de EU hebben gewerkt in de binnenvaart en zouden werken voor de Ltd. De SVB heeft naar aanleiding van dit verzoek onderzoek verricht en heeft ook meerdere keren informatie opgevraagd bij de Ltd. In 2014 heeft de Ltd aan alle werknemers bekend gemaakt dat de medewerkers zouden worden overgeplaatst van het bedrijf uit Cyprus naar het bedrijf in Liechtenstein. De reden daarvoor was gelegen in de problemen met het verkrijgen van de A1 verklaring en de E106 formulieren. De SVB is vervolgens in gebreke gesteld. Daarop heeft de SVB bij beslissing van 24 juni 2014 vastgesteld dat de betrokkenen verplicht verzekerd zijn voor de Nederlandse werknemers en volksverzekeringen over de periodes dat zij als Rijnvarenden in twee of meer lidstaten van de EU hebben gewerkt voor de Ltd. De reden daarvoor is gelegen in het feit dat niet kan worden vastgesteld dat de betrokkenen niet een substantieel gedeelte van hun werkzaamheden hebben verricht in Nederland. Daarbij is voor alle betrokkenen een A1 verklaring gevoegd waarbij is vermeld dat de Nederlandse socialezekerheidswetgeving van toepassing is. Daarvan heeft de SVB het bevoegde Cypriotische orgaan op de hoogte gesteld. Naar aanleiding van het ingediende bezwaarschrift is opnieuw onderzoek verricht en vervolgens zijn de bezwaren ongegrond verklaard. Tegen deze besluiten is beroep ingesteld. Samengevat heeft de rechtbank als volgt geoordeeld: Alle betrokken natuurlijke personen verrichten gedurende de relevante periode werkzaamheden in loondienst in twee of meer lidstaten van de EU. Het is niet onomstotelijk komen vast te staan dat de Ltd in die tijd haar zetel in Cyprus had maar dat dit ook niet onaannemelijk is, dat de SVB ten onrechte besluiten heeft gehandhaafd waarbij enkel op grond van het algemene vermoeden dat een substantieel gedeelte van de in aanmerking te nemen werkzaamheden in Nederland is verricht en eenzijdig is vastgesteld dat op alle werknemers de Nederlandse socialezekerheidswetgeving van toepassing is. De Rechtbank betrekt daarbij ook het oordeel dat de SVB de procedurevoorschriften van artikel 16 van de EGVO 987/2009 niet in acht heeft genomen. Daarom zou de SVB nieuwe beschikkingen op bezwaar moeten nemen. Hiertegen heeft de SVB hoger beroep ingesteld. Relevante wet en regelgeving In dit geval is regelgeving van de EU vanuit de EG-verordening 883/04 van belang maar daarnaast ook bepalingen uit het Rijnvarendenverdrag. Per 1 mei 2010 is Vo 883/2004 in werking getreden. Voor de beoordeling van de voorliggende zaken is met name artikel 13, eerste lid, van deze verordening van belang. Deze bepaling luidt, voor zover in deze gedingen van belang: &ldquo;1. Op degene die in twee of meer lidstaten werkzaamheden in loondienst pleegt te verrichten, is van toepassing: a. a) de wetgeving van de lidstaat waar hij woont, indien hij aldaar een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden verricht, of b) indien hij niet een substantieel gedeelte van zijn werkzaamheden verricht in de lidstaat waar hij woont: i. i) de wetgeving van de lidstaat waar de zetel of het domicilie van de onderneming of de werkgever zich bevindt, indien hij in dienst is van &eacute;&eacute;n onderneming of werkgever (&hellip;).&rdquo; In Vo 987/2009 (de toepassingsverordening) is verduidelijkt hoe artikel 13 van Vo 883/2004 moet worden uitgelegd en toegepast. Artikel 14, lid 5 bis, van Vo 987/2009, voor zover hier van belang, luidt: &ldquo;Voor de toepassing van titel II van de basisverordening wordt onder &bdquo;zetel of domicilie&rdquo; verstaan, de zetel of domicilie waar de voornaamste beslissingen betreffende de onderneming worden genomen en waar de centrale bestuurstaken ervan worden uitgeoefend. (&hellip;).&rdquo; In artikel 14, leden 8 en 10, van Vo 987/2009 is bepaald: &ldquo;8. Voor de toepassing van artikel 13, leden 1 en 2, van de basisverordening betekent een &lsquo;substantieel gedeelte van de werkzaamheden die in loondienst of anders dan in loondienst in een lidstaat worden verricht&rsquo; dat een kwantitatief substantieel deel van alle werkzaamheden in loondienst of anders dan in loondienst daar wordt verricht, zonder dat het hierbij noodzakelijkerwijs om het grootste deel van deze werkzaamheden hoeft te gaan. De beoordeling of een substantieel gedeelte van de werkzaamheden in een lidstaat wordt verricht, gebeurt mede op grond van de volgende indicatieve criteria: a. a) in geval van een werkzaamheid in loondienst, de arbeidstijden/of de bezoldiging, (&hellip;) b) (&hellip;). In het kader van een algemene beoordeling geldt een aandeel van minder dan 25% voor de bovengenoemde criteria als indicatie dat een substantieel gedeelte van de werkzaamheden niet in de betrokken lidstaat wordt verricht. 9. (&hellip;) 10. Voor de vaststelling van de toepasselijke wetgeving op grond van de leden 8 en 9, houden de betrokken organen rekening met de verwachte situatie in de volgende twaalf kalendermaanden.&rdquo; Vo 883/2004 voorziet niet in aanwijsregels specifiek voor Rijnvarenden. Wel is op 11 februari 2011, met terugwerkende kracht tot 1 mei 2010, de tussen de EU-lidstaten Belgi&euml;, Duitsland, Frankrijk, Luxemburg en Nederland gesloten zogenoemde Rijnvarendenovereenkomst in werking getreden (Stcrt. nr. 3397 van 25 februari 2011, als gerectificeerd in Stcrt. nr. 3397 van 7 maart 2011). Op grond van artikel 4 van de Rijnvarendenovereenkomst is op de Rijnvarende slechts de sociale zekerheidswetgeving van toepassing van de Verdragsluitende Partij op het grondgebied waarvan volgens de Rijnvaartverklaring de exploitant van het schip, waarop de Rijnvarende arbeid verricht, gevestigd is. De Rijnvarendenovereenkomst strekt ertoe dat, binnen haar werkingssfeer, deze aanwijsregel alsnog voorrang krijgt ten opzichte van de algemene aanwijsregels die opgenomen zijn in Vo 883/2004. Zwitserland is in augustus 2012, met terugwerkende kracht tot 1 april 2012, toegetreden tot de Rijnvarendenovereenkomst. Andere staten zijn niet tot de Rijnvarendenovereenkomst toegetreden. Daarom gelden er sinds 1 mei 2010 binnen de Europese Unie (EU) en de Europese Economische Ruimte (EER) voor Rijnvarenden twee van elkaar verschillende sets aanwijsregels: de algemene aanwijsregels en de aanwijsregels opgenomen in de Rijnvarendenovereenkomst. De Rijnvarendenovereenkomst is bindend tussen de staten die tot die overeenkomst zijn toegetreden, maar niet in de verhouding tussen deze staten en staten die niet tot deze overeenkomst zijn toegetreden, zoals Cyprus en Liechtenstein. Daarnaast zijn procedureregels uit de EGVO 987/2009 van toepassing. Deze zullen voor zover relevant bij de bespreking van de beoordeling door de Centrale Raad worden benoemd. Beoordeling door de Centrale Raad van Beroep Vaststelling toepasselijke wetgeving op basis van art 13 EGVO 883/2004 De SVB heeft meerdere keren geprobeerd om aan gegevens te komen om een goede gemotiveerde beslissing te kunnen nemen. Door de Raad wordt erkend dat de reden dat de SVB enkel op beredeneerde vermoedens tot een beslissing is gekomen ligt aan de weigerachtige houding van de werkgever die de gegevens had moeten en kunnen verstrekken. Dit is echter geen rechtvaardiging om de toepasselijke wetgeving eenzijdig definitief vast te stellen. Op basis van art 19 van EGVO 987/2009 had in dat geval een voorlopige vaststelling moeten plaatsvinden. Als vervolgens de bevoegde organen in de andere lidstaten uitdrukkelijk of stilzwijgend instemmen kunnen deze al na twee maanden definitief worden. Als een andere lidstaat bezwaar maakt, kan nader onderzoek plaatsvinden en als men er dan niet uitkomt, kan de zaak worden voorgelegd aan de Administratieve commissie. Mede in het belang van de werknemers had de SVB niet herhaaldelijk om de stukken moeten vragen maar meteen een voorlopige vaststelling moeten doen en contact moeten nemen met de bevoegde organen in de andere lidstaten. Voor de toepassing van de algemene aanwijsregels verwijst de Raad naar artikel 13 van de EGVO 883/2004 en de daarbij behorende artikel uit de toepassingsverordening (art 14). Verder wordt ook verwezen naar de door de Administratieve Commissie uitgegeven Praktische gids.(1) Daarbij worden voor de beoordeling waar de zetel van de werkgever is de volgende criteria benoemd: de plaats waar de onderneming haar statutaire zetel en bestuur heeft; het aantal maanden/jaren dat de onderneming in de lidstaat is gevestigd; het aantal administratieve medewerkers dat in het betreffende kantoor werkzaam is; de plaats waar het merendeel van de contracten van de onderneming met haar klanten wordt gesloten; het kantoor dat het ondernemingsbeleid en operationele zaken bepaalt; de plaats waar de belangrijkste financi&euml;le taken, met inbegrip van bankieren, worden uitgevoerd; de plaats die op grond van EU-verordeningen is aangewezen als de plaats die verantwoordelijk is voor het beheer en het bijhouden van de administratie in verband met wettelijke voorschriften van de betreffende sector waar de onderneming in actief is; de plaats waar de werknemers worden aangeworven. Als op basis van deze criteria nog steeds niet kan worden uitgesloten dat het om een brievenbusfirma gaat moet de betrokkene worden onderworpen aan de wetgeving van het land waar het kantoor is gevestigd waarmee hij voor de uitvoering van zijn werk de nauwste banden heeft. Tijdens de behandeling van de zaak heeft de werkgever voldoende kunnen aantonen dat er geen sprake is van een brievenbusfirma in Cyprus. Daar werden de voornaamste beslissingen genomen, en ook de centrale bestuurstaken uitgevoerd. Ook vindt de Raas dat er een daadwerkelijke band met de werknemers werd onderhouden, voor zover dat bij het ter beschikking stellen van personeel mogelijk is. Daarom is er geen sprake van een brievenbusfirma of zuivere Payroll. De Raad vindt dat de SVB niet aannemelijk heeft kunnen maken dat de werkelijke zetel van de onderneming zich in Nederland zou hebben bevonden. De feiten die ter onderbouwing door de SVB zijn aangevoerd worden door de Raad als niet bewezen geacht of aannemelijk gemaakt. Ook het argument van misbruik van de Europese regelgeving acht de Raad niet aan de orde. Hiervoor wordt verwezen naar de zaak Polbud-Wokonawstwo.(2) De door het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) gewaarborgde vrijheid van vestiging omvat het recht voor vennootschappen om zich om te zetten in een vennootschap naar het recht van een andere EU-lidstaat. Dit geldt ook wanneer de vennootschap haar voornaamste economische activiteiten blijft ontplooien in EU-lidstaten waar ze eerder al actief was. Het enkele feit dat een vennootschap haar statutaire zetel wil verplaatsen met als wezenlijk doel elders in aanmerking te komen voor gunstiger wetgeving, levert geen bedrog of misbruik op en doet geen afbreuk aan de vrijheid van vestiging. Omdat wordt vastgesteld dat de zetel van de onderneming zich in Cyprus bevindt moet de vraag worden beantwoord of de betrokken Rijnvarenden voor een substantieel deel hun werkzaamheden in het woonland Nederland uitoefenden. Ook hier wordt verwezen naar artikel 14 van de verordening 987/2009 en de Praktische Gids, met name de bijzondere richtsnoeren voor de transportsector. Deze zijn vrij uitgebreid weergegeven in deze gids. In zijn algemeenheid zijn (25% van) loon en arbeidstijd de belangrijkste indicatoren voor substantieel werken. Daar kunnen echter aanvullende criteria aan worden toegevoegd. Ten aanzien van de transportsector is het volgende hier van belang: &ldquo;Voor de beoordeling van een "substantieel gedeelte van de werkzaamheden" bij deze groep werknemers, wordt arbeidstijd als het meest passende criterium beschouwd om een beslissing op te baseren. (&hellip;) In gevallen waarbij het aantal arbeidsuren in de lidstaat van de woonplaats moeilijk in te schatten is, kan een nauwkeurigere bestudering van de werkregeling noodzakelijk zijn voor de vaststelling van de toepasselijke wetgeving. Sommige werknemers in de vervoerssector hebben vaste arbeidspatronen, vervoerstrajecten en geschatte reistijden. Iemand die een verzoek om een beslissing indient met betrekking tot de toepasselijke wetgeving, dient in redelijke mate te kunnen aantonen (bv. door het overleggen van dienstroosters, reisschema&rsquo;s of andere gegevens) hoe de werkzaamheden zijn onderverdeeld in arbeidstijd in de lidstaat waar hij woont en arbeidstijd in andere lidstaten. (&hellip;) Gezien de grote verscheidenheid aan arbeidsregelingen die in deze sector kunnen gelden, zou het onmogelijk zijn een beoordelingssysteem voor te stellen dat voor alle omstandigheden geschikt zou zijn. Voor de beoordeling van het substanti&euml;le gedeelte van de werkzaamheden voorzien de verordeningen specifiek in een beoordeling van arbeidstijd en loon. De verordeningen voorzien er echter in dat deze criteria als indicatie worden gebruikt in het kader van de beoordeling van de situatie van de betrokkene als geheel. Dat betekent dat de aangewezen organen die verantwoordelijk zijn voor de vaststelling van de toepasselijke wetgeving andere graadmeters kunnen gebruiken dan die in de verordeningen en in deze handleiding worden genoemd, indien zij die geschikter achten voor de betreffende situatie.&rdquo; De Raad meent dat de SVB op basis hiervan zal moeten aangeven aan de hand van welke graadmeters beoordeeld zal worden of betrokkenen een substantieel deel van hun werkzaamheden in NL verrichten. Daarbij vindt de Raad het niet onaanvaardbaar dat de SVB er van uit zou gaan dat de Rijnvarenden in Nederland werken gedurende het gedeelte van hun diensttijd waarin de schepen waarop zij hun werkzaamheden verrichten zich op de Nederlandse binnenwateren bevinden. Indien er geen rekening gehouden wordt met slaap- en rustdiensten aan boord van de schepen gedurende de tijd dat deze buiten Nederland varen, hoeft er ook geen rekening te worden gehouden met slaap- en rustdiensten aan boord van de schepen gedurende de tijd dat deze in Nederland varen. De SVB dient dan als de graadmeters zijn vastgesteld aan de hand van de beschikbare gegevens een nieuw besluit te nemen, deze keer voorlopig. Rijnvarendenovereenkomst &ndash; door Liechtenstein afgegeven A1-verklaringen Ten aanzien van de toepassing van de Rijnvarendenovereenkomst stelt de Raad het volgende vast: Als een werkgever stelt zijn vestiging te hebben in een EU-staat, niet zijnde een Rijnoeverstaat, regelt de EGVO 883/2004 de rechtsbetrekking tussen de betrokken staten. Als vervolgens de toepassing van de regels leidt tot aanwijzing van het woonland, zijnde een Rijnoeverstaat, mag volgens de Raad het woonland onder artikel 16 van 883/2004 in het belang van de Rijnvarenden (met name een gelijke socialeverzekeringssituatie voor alle personeel aan boord van hetzelfde schip) een uitzondering op de regel van art 13 lid 1 EGVO 883/2004 vaststellen. Dit betekent dat de Rijnvarenden in deze zaak op wie ingevolge art 13 de Nederlandse wetgeving van toepassing is, moet worden onderzocht waar ten tijde in het geding de onderneming was gezeteld die het Rijnvaartschip exploiteerde waarop de werknemer voer. Conclusie van de Raad De SVB zal de toepasselijke socialezekerheidswetgeving opnieuw en uitdrukkelijk voorlopig moeten vaststellen en het bevoegde Cypriotisch orgaan maar ook de andere betrokken Rijnoeverstaten op de hoogte moeten brengen. Als dit niet gebeurt wordt in strijd met art 16 van de toepassingsverordening 987/2009 gehandeld en wordt de andere lidstaten de mogelijkheid ontnomen om hiertegen bezwaar te maken. De Raad verwijst hiervoor ook naar de sterke werking en de gevolgen van een A1 verklaring. Verder gaat de Raad in deze zaak nog op een individuele afwijkende situatie in en wordt nog geoordeeld over beroepen ten aanzien van het niet tijdig nemen van besluiten. Dit wordt in het kader van dit artikel echter niet verder besproken. Conclusie Zoals reeds in de inleiding aangegeven staat ook hier een afgegeven A1 verklaring ter discussie. Deze keer echter niet in het kader van een tijdelijke detachering naar een ander land waarbij het ontvangende land de verklaring van het uitzendende land ter discussie stelt. Daarover is de laatste tijd heel veel te doen geweest. Hier gaat het echter in principe om de vaststelling van de toepasselijke wetgeving in het geval van werken in meerdere landen. Dit is in wezen een vaststelling van de feitelijke situatie, waarbij het woonland onderzoekt welke wetgeving op basis van artikel 13 EGVO 883/2004 wordt aangewezen indien een werknemer in meer dan &eacute;&eacute;n lidstaat werkzaam is. In deze zaak wonen de betrokkenen in Nederland en heeft de SVB A1 verklaringen afgegeven waarbij is vastgesteld dat de Nederlandse wetgeving van toepassing is. Deze verklaringen worden in dit geval niet door andere landen bestreden maar door de betrokkenen zelf. De beoordeling in deze zaak was om verschillende redenen niet eenvoudig. Ten eerste werkte de werkgever niet echt mee om de relevante gegevens te verstrekken. Daarnaast was het niet eenduidig waar de zetel van de werkgever zich bevond. Uiteindelijk heeft de Raad vastgesteld dat er voldoende vaststaat dat de zetel zich in Cyprus bevond. Wat het eveneens lastig maakt is dat er hier sprake is van internationaal transport (Rijnvarenden). Daarbij is het niet eenvoudig om vast te stellen hoe de werkzaamheden over de verschillende landen zijn verdeeld. De Administratieve Commissie heeft in het verleden een beschrijving of handleiding gemaakt over hoe een en ander beoordeeld kan worden, de Praktische Gids. De Raad haalt deze gids diverse keren aan en baseert zijn oordeel voor een groot deel op deze beschrijving. Dit benadrukt de waarde van deze Gids voor de praktijk. Ingeval van internationaal transport komt het dus neer op een individuele en feitelijke beoordeling. Dit geldt niet alleen voor de Rijnvaart maar ook voor het vrachtverkeer. Dit benadrukt in mijn opinie dan ook dat we niet enkel naar reistijden van chauffeurs kunnen kijken maar dat er meer speelt dan dat. Het laatste aspect dat deze zaak extra lastig maakt is het feit dat er ook nog gekeken moet worden naar de Rijnvarendenovereenkomst. Daarbij moet men zich bewust zijn in welke situatie deze overeenkomst een rol speelt (zijn de betrokken staten wel onderdeel van deze overeenkomst) en als deze een rol speelt dat zij dan voorrang heeft op artikel 13 van de EGVO 883/2004. Tips voor de praktijk Hiermee komen we dan ook op de tips voor de praktijk. Als er sprake is van werken in meerder landen wordt in zijn algemeenheid verwezen naar de verdeling van de tijd om te beoordelen of er substantieel in het woonland wordt gewerkt. Dit is echter niet de enige factor die een rol speelt. Ook het inkomen wordt genoemd en daarnaast wordt ook verwezen naar het feit dat mogelijk nog aanvullende criteria een rol kunnen spelen. Hier moet men zich zeker in wat complexere gevallen heel erg bewust van zijn. Zeker in situaties van internationaal transport (al dan niet over de weg) is het van belang om het hele complex van feiten en omstandigheden in de advisering te betrekken. Een A1 aanvragen is een heel belangrijk onderdeel in dit geheel. Van belang is dan ook om goed alle relevante zaken goed in beeld te brengen. De zetel van de onderneming speelt een rol als er niet substantieel in het woonland wordt gewerkt. Ook dat is niet altijd even duidelijk vast te stellen. Hier worden eveneens meerdere criteria gehanteerd om vast te stellen of de zetel zich in een bepaald land bevindt. Het feit dat een onderneming zijn zetel verplaatst kan aanleiding tot onderzoek zijn. Dit hoeft echter niet altijd te betekenen dat er sprake is van misbruik. Noten 1 Praktische gids over de toepasselijke wetgeving in de EU, de EER en Zwitserland&rsquo; 2 Arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJEU) in de zaak Polbud &ndash; Wykonawstwo (C 106/16, EU:C:2017:804.

Menu

Werken in meerdere landen en Rijnvarenden; vaststelling toepasselijke wetgeving

Nieuws