Weldra een nieuw Nederlands-Belgisch dubbelbelastingverdrag?

Auteur: Ivan Cools, partner Nederlands-Belgisch Centrum, Voorzitter Stichting grensarbeid, Voorzitter Belgium-Holland Business Community, Voorzitter Raadgevende Commissie GWO, Hoofdredacteur Belgium-Holland International Magazine&copy;, Hoofdredacteur Borderline Magazine&copy; Nederland en Belgi&euml; onderhandelen al enige jaren over een nieuw dubbelbelastingverdrag. Volgens de Nederlandse staatssecretaris van Financi&euml;n mag worden verwacht dat de onderhandelingen op ambtelijk niveau in de eerste jaarhelft van 2022 afgerond worden. Omtrent de effectieve uitkomsten en wijzigingen kan actueel uitsluitend worden gespeculeerd, maar uit meerdere hoeken werd zowel in Nederland als in Belgi&euml; behoorlijk gelobbyd om knelpunten en gewenste aanpassingen voor het voetlicht te brengen. Niets nieuws onder de zon, ook bij de totstandkoming van het actuele dubbelbelastingverdrag van 2001, in werking getreden per 1 januari 2003, lieten belanghebbenden zich niet onbetuigd. Even terug in de tijd Ik herinner me alvast als de dag van gisteren, hoe aan Nederlandse zijde de bom losbarstte toen eind 1998 bekend werd dat Nederland af wou van de onder het dubbelbelastingverdrag van 1970 opgenomen specifieke grensarbeidersregeling. Die regeling leidde ertoe dat inwoners binnen een &lsquo;arbitrair&rsquo; bepaalde denkbeeldige grensregio van het ene land, die binnen een al evenzo &lsquo;arbitrair&rsquo; bepaalde denkbeeldige grensregio van het andere land werden tewerkgesteld voor een aldaar gevestigde werkgever, inkomstenbelasting over de genoten beloningen verschuldigd bleven in hun woonstaat. Aangezien de toen geldende Europese co&ouml;rdinatieverordening (Vo. 1408/71 EU) bepaalde dat die grensarbeiders in beginsel sociaalverzekerd dienden te zijn in het land waar hun werkgever was gevestigd, leidde dit in heel wat gevallen tot disco&ouml;rdinatie tussen belasting- en premieheffing. Dat was destijds voor een belangrijke groep in de denkbeeldige Belgische grensregio wonende grensarbeiders, een ongunstige mix. Zij werden immers geconfronteerd met hogere Nederlandse premieplichten en doorgaans ook hogere Belgische inkomstenbelasting, al dient dit laatste in bepaalde gevallen genuanceerd te worden. Zeker de alleenverdiener met kinderlast, was in de initi&euml;le situatie immers beter af en ging er onder het nieuwe verdrag aardig in netto-inkomen op achteruit. Kort daarop zou Belgi&euml; overigens ook de specifieke grensarbeidersregeling in het dubbelbelastingverdrag met Frankrijk vervangen, wat weer tot protest leidde bij in Frankrijk wonende en in Belgi&euml; werkende grensarbeiders. Lobbywerk Het dient gezegd, het was vooral voor in de Nederlandse grensregio gevestigde ondernemingen die Belgische grensarbeiders tewerkstelden, niet evident om de Belgen tevreden te houden, nu die in vergelijking met hun Nederlandse collega&rsquo;s in een aantal gevallen netto minder overhielden van hun Nederlandse brutoloon. Met name de (Nederlands) Limburgse Werkgeversvereniging trok samen met de Universiteit Maastricht, behoorlijk van leer tegen de als onrechtvaardig gekwalificeerde situatie. Samen lobbyden ze nadrukkelijk bij beleidsverantwoordelijken voor het opheffen van de &lsquo;arbitraire&rsquo; grensarbeidersregeling in het dubbelbelastingverdrag van 1970. Anderzijds werden de in Nederland wonende en in Belgi&euml; werkende grensarbeiders opgeschrikt door berichten in de media, waarin lastens hen dreigend onheil werd afgekondigd. Zij zouden er door het verdwijnen van de specifieke grensarbeidersregeling immers behoorlijk in inkomen op achteruit gaan. Ofschoon hier en daar, in het bijzonder in vakbondskringen, weerklonk dat ze al lang genoeg hadden &lsquo;geprofiteerd&rsquo; van de voordelige mix van lagere Nederlandse inkomstenbelasting en Belgische premiebijdragen, werd een toenemende onheilsfeer uiteindelijk in goede samenwerking tussen belangenorganisatie Stichting grensarbeid en het Nederlandse Ministerie van Financi&euml;n gaandeweg tot bedaren gebracht, onder meer resulterend in de onder artikel 27 van het actuele dubbelbelastingverdrag opgenomen algemene en bijzondere compensatieregelingen. Flankerend werd aan Nederlandse zijde door toenmalig staatssecretaris van Financi&euml;n Willem Vermeend een begeleidingscommissie ingesteld onder voorzitterschap van oud-staatssecretaris Robin Linschoten en enkele jaren later door toenmalig staatssecretaris van Financi&euml;n Wouter Bos een opvolgingscommissie onder voorzitterschap van hoogleraar Arie Rijkers. De Nederlandse overheid toonde zich hiermee naar haar eigen onderdanen c.q. inwoners als een verantwoordelijke overheid, bereid tot oplossingsgerichte dialoog. Gevoelig Als bevoorrecht getuige kan ik terugkijkend na zowat 25 jaar actieve belangenbehartiging voor en begeleiding van grensarbeiders wel stellen dat heel wat bepalingen in een (nieuw) dubbelbelastingverdrag behoorlijk wat emoties kunnen losweken. Niet slechts bij de actieve grensarbeiders en hun werkgevers, ook de positie van grensoverschrijdende pensionado&rsquo;s blijft tot op vandaag voor beroering zorgen. Zo was Nederland al aan het eind van de vorige eeuw beducht voor wat gemakshalve &lsquo;fiscale Brasschaatvluchtelingen&rsquo; werden genoemd, maar ging daarbij toch iets te gemakkelijk voorbij aan de positie van de &lsquo;gewone&rsquo; grensoverschrijdende pensioengenieter. Zelfs rond de recente jaarwisseling leidde de strijd om het fiscale heffingsrecht over Nederlandse pensioeninkomsten nogmaals tot een ongeziene en wat mij betreft zelfs onbehoorlijke interne wetswijziging in Belgi&euml;, op grond waarvan het door Nederland op grond van artikel 18 &sect;2 van het actuele dubbelbelastingverdrag geclaimde heffingsrecht, weer &eacute;n zelfs met terugwerkende kracht werd teruggehaald naar Belgi&euml;. Dat deze ingreep compleet voorbijgaat aan aanzienlijke nadelige netto inkomenseffecten bij de belanghebbenden, lijkt in elk geval de huidige Belgische minister van Financi&euml;n weinig te deren. De regelrechte &lsquo;hold up&rsquo; die daarmee wordt gepleegd op de portemonnee van vaak al hoogbejaarde pensionado&rsquo;s, lijkt in elk geval nogmaals te leiden tot rechtsgang, te beginnen met een vernietigingsprocedure voor het Belgisch Grondwettelijk Hof. De timing van de intern Belgische wetswijziging, aan de vooravond van de afronding van een nieuw dubbelbelastingverdrag, mag zonder meer als opmerkelijk worden gekwalificeerd. Het roept de vraag op of Belgi&euml; zich nog snel heeft willen positioneren ter zake van de heffingsbevoegdheid over pensioenen. De toekomst En zo woedt de strijd om heffingsrechten ook ongetwijfeld in de toekomst verder. Wie denkt dat het dan louter gaat om de budgettaire impact op overheidsbudgetten gaat wellicht iets te kort door de bocht. Zeker waar het gaat om actieve grensarbeiders lijkt immers Nederlandse werkgevers de angst weer om het hart te slaan, zeker nu toenemende krapte heerst op de arbeidsmarkt en wijzigende arbeidsomstandigheden, zoals het toenemende belang van thuiswerk, ook de loonkostpositie zou kunnen gaan raken. Enerzijds geldt weliswaar een onmiddellijk budgettair belang voor overheden, maar ook economische- en arbeidsmarktperspectieven lijken niet los gezien te kunnen worden van de onderhandelingsposities. Destijds bij het tot stand komen van het actuele dubbelbelastingverdrag konden Nederlandse werkgevers initieel tevreden zijn met het bereikte resultaat, het aantal Belgen dat in Nederland aan de slag ging nam immers exponentieel toe, waarmee de missie geslaagd was. Maar gaandeweg wijzigde Nederland een aantal interne fiscale regelingen, die het toch weer minder aantrekkelijk maakten voor Belgen om een Nederlandse baan te aanvaarden. De aantrekkelijke regeling voor hoger opgeleid personeel, de zogenaamde 30%-regeling, werd aanzienlijk versoberd waardoor inwoners van Belgi&euml; daartoe inmiddels volledig uit de boot zijn gevallen. Ook de regeling op grond waarvan inwoners van Belgi&euml; persoonsgebonden aftrekken konden opvoeren, zoals de over de in Belgi&euml; gelegen eigen woning betaalde hypotheekrente, werd met de introductie van het zogenaamde 90%-criterium gekoppeld aan het statuut van &lsquo;kwalificerend buitenlands belastingplichtige&rsquo;, voor heel wat grensarbeiders minder aantrekkelijk. Tel daarbij dat het door de Covid-19-pandemie aan belang winnende &lsquo;hybride werken&rsquo; op grond van het toepasselijke artikel 15 van het actuele dubbelbelastingverdrag, het heffingsrecht over de in Nederlandse dienstbetrekking genoten beloningen weer gedeeltelijk toewijst aan de woonstaat van de grensarbeider, en werken in Nederland wordt (ook administratief) in een aantal gevallen mogelijk ook weer iets minder aantrekkelijk en wellicht ook duurder voor de Nederlandse werkgever, zeker voor zover op grond van Vo. 883/04 EU ook het Belgische sociale verzekeringsrecht van toepassing zou komen. Knelpunten Heel wat knelpunten vragen derhalve na goed twintig jaar weer om een nieuwe, modernere aanpak. De Belgische Kamer van Volksvertegenwoordigers nodigde mij onlangs uit mijn visie te geven omtrent een in de schoot van de Commissie Financi&euml;n uitgewerkt voorstel van resolutie met betrekking tot thuiswerkende grensarbeiders (DOC 55 2365/001 &ndash; 6 december 2021). Met deze resolutie wou de Kamer in relatie tot de actueel toepasselijke dubbelbelastingverdragen van Belgi&euml; met haar buurlanden, alsook in relatie tot de toepasselijke co&ouml;rdinatieverordening voor sociale zekerheidsstelsels van de EU-lidstaten (Vo. 883/04 EU), een regeling voor de thuiswerkende grensarbeider toetsen. Uitgangspunt van Belgi&euml; is daarbij te komen tot een regeling op grond waarvan grensarbeiders gedurende maximaal 48 dagen per jaar thuis zouden kunnen werken, zonder dat dit de fiscale heffingsbevoegdheid zou raken. Een weliswaar verdienstelijke visie, maar eentje die naar mijn oordeel ook binnen niet al te lange tijd wederom hetzij ontoereikend, hetzij onhoudbaar zou kunnen worden. Eigenlijk kan het initiatief toch enigszins worden gekwalificeerd als &lsquo;&agrave; la minute bricoleren op zijn Belgisch&rsquo;. Met die 48 dagen wordt wellicht en iets te simplistisch gedacht aan voltijdse werknemers die, buiten vier weken vakantie, gedurende 48 weken &eacute;&eacute;n dag per week thuis zouden kunnen werken. Maar wat dan met de grensarbeider die vier dagen per week werkt? Tja, die heeft daar dan uiteraard ook recht op, maar met &eacute;&eacute;n dag per week thuis werken, zit die ook al meteen aan 25% in de zin van Vo. 883/04 EU en komt een wijziging van het toepasselijk socialeverzekeringsrecht meteen ook weer in beeld. Kortom, een niet onbelangrijk aantal belanghebbenden zouden eerder nadeel ondervinden van de Belgische uitgangspositie. Wat immers ook met de atypische grensarbeider die actueel (al dan niet bewust) voor een fiscale splitregeling opteert en alzo onbedoeld zou worden geconfronteerd met een gedeeltelijke switch van toepasselijk fiscaal heffingsrecht, of ook nog de alweer te verwachten toenemende bewijsvoering ten laste van de grensarbeider en hun werkgevers. Tenslotte kan ook niet worden voorbijgegaan aan de positie van bepaalde werknemers met een hogere functie die tekenbevoegdheid zouden hebben. Geldt ook hier die 48-dagenregeling, of zal toch eerder worden gekoerst op het (onbedoeld) ontstaan van een vaste inrichting? Op dit laatste onderdeel is de Belgische fiscus immers de laatste tijd ook alweer &lsquo;net iets actiever&rsquo; geworden. Arbeidsrecht Ook arbeidsrechtelijk zie ik nadelen aan de Belgische uitgangspositie, zeker in de zin van juridische houdbaarheid. Wat met werkgevers die op grond van zo&rsquo;n 48-dagenbepaling in een nieuw dubbelbelastingverdrag of op grond van de bepalingen van artikel 13 lid 1a van Vo. 883/04 EU het standpunt zouden innemen dat de in Belgi&euml; wonende grensarbeider, anders dan zijn in Nederland wonende collega, slechts in beperkter mate mag thuis werken. Opgemerkt zij dat maar af te wachten valt hoe de aankomende &lsquo;Wet werken waar je wil&rsquo;, ongelijke behandeling louter omwille van het eventueel van toepassing komen van niet-Nederlandse wetgeving (fiscaal- arbeids- en sociaalverzekeringsrechtelijk) al dan niet houdbaar zal zijn. Het initiatiefwetsvoorstel van de leden Van Weyenberg en Smeulders beoogt immers te regelen dat een Nederlandse werkgever een verzoek tot thuiswerken slechts (gedeeltelijk) zal kunnen afwijzen als hij daarvoor zwaarwegende bedrijfs- of dienstbelangen heeft. Het is nog maar de vraag of toepassing van een rechtsstelsel van een ander land in die zin zou kunnen worden aangemerkt. Ofschoon niet geheel vergelijkbaar bleek recent nog dat de Nederlandse kantonrechter oordeelde dat een Nederlandse werkgever onvoldoende grond had om voor een inwoner van het Verenigd Koninkrijk die in Nederlandse dienstbetrekking stond, het thuiswerken (i.c. vanwege corona) te verbieden. Het ging om de vraag of de instructie van de werkgever redelijk was om van een niet in Nederland wonende werknemer te verlangen tijdens de coronacrisis op het kantoor in Nederland te werken. De kantonrechter achtte het onvoldoende aannemelijk dat de bodemrechter zou oordelen dat sprake zou zijn van een redelijke grond voor de door de werkgever gegeven instructie. De rechter woog de onduidelijkheid van de zaak af tegen de bijzondere omstandigheden van dat moment (coronacrisis) en kwam tot het oordeel dat de werknemer de instructie mocht weigeren. Deze belangenafweging viel dus in het nadeel van de Nederlandse werkgever uit. Mij komt daarom voor dat het voor een Nederlandse werkgever, in het licht van de Algemene wet gelijke behandeling, niet evident zal zijn de grensarbeiders in het kader van het recht op thuiswerk anders te behandelen dan diens collega niet-grensarbeiders. Of in voorkomend geval sprake zou kunnen zijn van een direct- c.q. indirect onderscheid, zal de toekomst nog moeten uitwijzen. Alternatieven De vraag die dan opkomt is of er betere alternatieven zouden kunnen worden opgeworpen dan de door Belgi&euml; geopperde 48-dagenregeling. Ik meen in een aantal situaties van wel &eacute;n dat blijkt alvast ook ondersteund te worden door simulatieberekeningen die werden gemaakt in het kader van deze alternatieven. Uitgangspunt zou daarbij, zeker in het licht van de schier onophoudelijke stroom aan neergelegde rapporten van academische denktanks of andere Commissies Donner, kunnen zijn dat de grensoverschrijdende arbeidsmobiliteit zo weinig mogelijk door fiscale elementen zou worden be&iuml;nvloed, noch in negatieve, noch in positieve zin. Dat lijkt me wenselijk ten behoeve van de belanghebbende grensarbeiders, hun werkgevers en een zo weinig mogelijk belemmerde grensgang. Mijn overtuiging op vandaag is alvast dat artikel 15 van het actuele Nederlands-Belgisch dubbelbelastingverdrag, bij voorkeur onaangeroerd blijft en niet wordt &lsquo;besmet&rsquo; met &lsquo;onvoldoende doordachte oplossingen&rsquo;. Een eerste gedachte gaat daarbij flankerend w&eacute;l uit van het ter overweging geven werk te maken van uitbreiding naar in Belgi&euml; wonende grensarbeiders van de actueel onder artikel 27 &sect;1 van het Nederlands-Belgisch dubbelbelastingverdrag eenzijdig door Nederland opgenomen algemene compensatieregeling voor in Nederland wonende grensarbeiders. Indien ook Belgi&euml; bereid zou zijn een vergelijkbare regeling op te nemen, dan zou meteen onder meer ook de in Belgi&euml; wonende grensarbeidende eenverdiener in gezinssituatie en m&eacute;t kinderlast gecompenseerd kunnen worden voor het mislopen van het Belgische fiscale voordeel van huwelijksquoti&euml;nt &eacute;n fiscale verruiming van de belastingvrije som. In bovenbedoelde zin lijkt het ook weinig zinvol, de weliswaar tijdelijke, overgangsregeling van artikel 27 &sect;2 van het actuele dubbelbelastingverdrag te weren. Ofschoon het in 2003 initieel een groep van zowat 6.500 Nederlandse grensarbeiders betrof, blijft daar actueel slechts een fractie van over en zou geoordeeld kunnen worden dat de regeling ook voor deze grensarbeiders voldoende lang heeft standgehouden, anderzijds lijkt het me budgettair weinig zinvol deze inmiddels kleine groep grensarbeiders alsnog te confronteren met een aanzienlijke netto inkomensachteruitgang en dito te verwachten onrust op de, in dit geval, Belgische werkvloer. Daarnaast kan worden gedacht aan de mogelijkheid om in het nieuwe dubbelbelastingverdrag een bepaling op te nemen waarmee voor inwoners van Belgi&euml; respectievelijk Nederland het Nederlandse 90%-criterium dat van toepassing is voor het statuut &lsquo;kwalificerend buitenlands belastingplichtige&rsquo;, alsook het Belgische 75%-criterium dat van toepassing is voor &lsquo;gelijke behandeling in Belgi&euml; van niet-inwoners met inwoners&rsquo;, een neutraliserend effect zou kunnen worden bereikt middels invoering van een &lsquo;naar rato principe&rsquo;. Aanknopingspunt daarvoor kan worden gevonden in een ruimere invulling in de zin van en in lijn met het arrest van het Hof van Justitie van 9 februari 2017 (zaak C-283/15). Zo zou, ofschoon de situatie van belanghebbende in het bedoelde arrest weliswaar niet vergelijkbaar is met die van de doorsnee grensarbeider, in een nieuw dubbelbelastingverdrag een regeling kunnen worden opgenomen die voorrang biedt op de nationale regelingen van Nederland en Belgi&euml;. De daaruit voortvloeiende regeling zou dan overigens ook beperkt blijven voor onderdanen van beide landen, aangezien inwoners van andere landen zich niet in de zin van &lsquo;cherry picking&rsquo; zouden kunnen beroepen op die verdragsbepaling, voor zover het verdrag niet op hen van toepassing is. Flankerend sociaalzekerheidsbeleid Omdat het zal voorkomen dat grensarbeiders in de toekomst ook tenminste 25% van hun werkzaamheden op het grondgebied van hun eigen woonstaat zullen gaan verrichten, acht ik het nuttig ook ter overweging te geven op het terrein van toepasselijk sociaalverzekeringsrecht een specifieke (bilaterale) regeling uit te werken voor deze grensarbeiders en hun werkgevers, zodat een onbedoelde en vaak onwenselijk geachte switch in toepasselijk recht kan worden voorkomen. In die zin zou door de bevoegde autoriteiten van Nederland en Belgi&euml; kunnen worden onderzocht om een uitgebreider c.q. soepeler toepassing van artikel 16 van Vo. 883/04 EU mogelijk te maken. Daarbij valt naar mijn oordeel te denken aan een regeling waarmee in het belang van de grensarbeider en diens werkgever zou kunnen worden gestreefd naar maatwerk. De bepalingen van artikel 16 lid 1 van Vo. 883/04 EU laten voor een goed begrip ook nu al toe dat twee of meer lidstaten, de bevoegde autoriteiten van deze lidstaten of de door deze autoriteiten aangewezen instellingen in onderlinge overeenstemming en in het belang van bepaalde personen of groepen personen, uitzonderingen op de artikelen 11 tot en met 15 van Vo. 883/04 EU kunnen vaststellen. Een uitgebreider en soepeler toepassing van bedoeld artikel 16 lid 1 van Vo. 883/04 EU zou kunnen voorkomen dat bij het bereiken c.q. overschrijden van de actuele 25%-grens bij het verrichten van werkzaamheden op het grondgebied van de eigen woonstaat, op grond waarvan sprake is van &lsquo;substanti&euml;le werkzaamheden&rsquo; op het grondgebied van de eigen woonstaat, het toepasselijk sociaalverzekeringsrecht (onbedoeld) wijzigt. Vanuit het oogpunt in die zin &lsquo;premieshopping&rsquo; te voorkomen, acht ik het wel nuttig slechts een eenmalige en definitieve keuze mogelijk te maken voor de grensarbeider en zijn werkgever, zonder dat het substantialiteitsprincipe arbitrair op 25% (of eventueel ruimer in de toekomst) wordt verankerd. Daarmee zou meteen ook worden voorkomen dat de grensarbeider die bijvoorbeeld op vier dagen per week werkt, waarvan &eacute;&eacute;n dag thuis, onverbiddelijk met een voor alle partijen onwenselijke switch in toepasselijk recht te maken zou krijgen. Hooglerarenbepaling Ook de hooglerarenbepaling, eveneens van toepassing voor overige leden van het onderwijzend personeel, zal hopelijk een oplossing krijgen in een nieuw dubbelbelastingverdrag. In het kader van artikel 20 van het actuele dubbelbelastingverdrag lijken beide landen, voor zover ik daarover goed ben ge&iuml;nformeerd, zich te richten op het be&euml;indigen van de regeling (art. 20 &sect;1) die ziet op de tweejaarstermijn op grond waarvan de heffingsbevoegdheid over de beloningen van hoogleraren en ander onderwijzend personeel toegewezen blijft aan de woonstaat. Het lijkt voor weinig discussie vatbaar dat deze opmerkelijke regeling zou worden vervangen, zodat de beloningen van belanghebbenden hetzij onder de reikwijdte van artikel 15 (inkomsten uit niet-zelfstandige beroepen), hetzij in bepaalde gevallen onder de reikwijdte van artikel 19 (overheidsfuncties) kunnen worden behandeld. De actueel toepasselijke, wat vreemde regeling, werd destijds onder druk van de toenmalige Vlaams minister van Onderwijs, in het verdrag opgenomen. Dat was op zich overigens niet eens zo verwonderlijk in de wetenschap dat eind vorige eeuw talloze Nederlandse onderwijsinstellingen gezamenlijk massaal bijgewoonde infosessies organiseerden in een Antwerps hotel, om ze met fiscale voordelen zoals de 30%-regeling te verleiden om over de grens in Nederland aan de slag te gaan. Een mooi voorbeeld dat aantoont dat fiscale voordeelposities door &lsquo;werkgevers&rsquo; ook weleens worden &lsquo;uitgebuit&rsquo; om de krapte op de eigen arbeidsmarkt op te lossen, al komt dat dan ten nadele van de verdragspartner, die zeker ook vandaag met een vergelijkbare krapte wordt geconfronteerd. Pensionado&rsquo;s Ter afronding toch ook nog een keer terug naar de positie van de grensoverschrijdende pensionado. Benevens voor de positie van de actieve grensarbeider, kan naar verluid ook worden verwacht dat wijzigingen zouden kunnen optreden in het toepasselijk heffingsrecht over grensoverschrijdende pensioenuitkeringen. Herhaaldelijk heeft Nederland immers al te kennen gegeven zich te richten op het wijzigen van het heffingsrecht voor tweedepijler pensioenen van de woonstaat naar de bronstaat. Ik meen dat dit overwegend aangemerkt kan worden als een juist uitgangspunt, echter w&eacute;l met de kanttekening dat in die gevallen waarin actueel nog het heffingsrecht van de woonstaat van toepassing komt, zou moeten worden voorzien in een voldoende ruime overgangsregeling. Immers veel minder dan actieve grensarbeiders, verkeren grensoverschrijdend gepensioneerden nog in de mogelijkheid een eventuele netto inkomensachteruitgang zelf op een of andere wijze te compenseren. In aanvang van deze bijdrage heb ik daartoe al gerefereerd aan de wijze waarop Belgi&euml; bij artikel 28 van de wet van 21 januari 2022 houdende diverse fiscale bepalingen (BS 28 januari 2022) artikel 39, &sect;2 WIB 1992 heeft aangevuld c.q. aangepast en met de wet van 21 januari 2022 (artikel 60) houdende diverse fiscale bepalingen, retroactieve toepassing heeft ge&iuml;ntroduceerd. Een demarche die mijns inziens eerder weinig goeds doet verhopen. De kwestie is inmiddels weliswaar onderwerp van een vernietigingsberoep voor het Belgisch Grondwettelijk Hof, nu een der verdragspartners zich (nogmaals), overduidelijke rechtspraak ten spijt, van haar smalste kant heeft laten zien. Toch kan ik me niet geheel van de indruk ontdoen dat Belgi&euml; daarmee anticipeert op de door Nederland verhoopte verdragswijziging. Het zou kunnen betekenen dat met ingang van het nieuwe verdrag de heffingsbevoegdheid over &lsquo;vanaf dan&rsquo; ingaande tweedepijler pensioenen wordt toegewezen aan de bronstaat en Belgi&euml; voorafgaand, waarbij ik nogmaals refereer aan de opmerkelijke timing van de Belgische wetswijziging, alsnog de heffingsbevoegdheid over tweedepijler pensioenen van een bepaalde groep Nederlands gepensioneerden heeft willen binnenhalen. Conclusie In deze bijdrage heb ik me beperkt tot het delen van (alternatieve) gedachtegangen c.q. zienswijzen over de wijze waarop de heffingsbevoegdheid over beloningen die vallen onder de reikwijdte van de artikelen 15, 18, 20 en 27 van het actuele dubbelbelastingverdrag zou kunnen worden verdeeld, met als belangrijkste uitgangspunt niet louter de directe budgettaire impact te betrekken, maar vooral oplossingsgericht grensoverschrijdende arbeidsmobiliteit zoveel als mogelijk fiscaal neutraal te bevorderen. Veeleer dan door overheden jaarlijks miljoenen euro&rsquo;s te investeren in informatievoorziening, academische studies en dies meer, zou met name ingezet moeten worden op het neutraliseren van negatieve inkomenseffecten. Al kost dat middels het implementeren van compensatie- of andere neutraliserende regelingen aan de betrokken overheden vanzelfsprekend ook een duit, het zou w&eacute;l recht doen aan de talloze &lsquo;politieke verklaringen&rsquo; dat moet worden ingezet op het wegnemen van belemmeringen. Tot slot zij nog opgemerkt dat ook andere verdragsbepalingen wellicht voor aanpassing vatbaar zijn en zonder twijfel ook ter tafel liggen, maar daarover wellicht later meer.

Menu

Weldra een nieuw Nederlands-Belgisch dubbelbelastingverdrag?

Nieuws