Verklaring toepasselijk wetgeving voor derdelanders

Auteur: Heike Xhonneux, Adviseur bij het grensinfopunt Euregio rijn-maas-noord en bij Gerth + Xhonneux Juristen Onlangs heeft de Centrale Raad van Beroep (CRvB) prejudici&euml;le vragen voorgelegd aan het Europese Hof van Justitie (EHvJ) ten aanzien van de toepasselijkheid van de EG-verordeningen 883/2004 en 987/2009 op buiten de EU wonende derdelanders die tijdelijk in verschillende lidstaten werken voor een in Nederland gevestigde werkgever.Om te beginnen zal kort ingegaan worden op de relevante feiten en omstandigheden. Daarna wordt kort de reeds gevolgde procedure beschreven. Voor het gemak wordt daarbij ook de relevante wet- en regelgeving aangehaald. Daarna wordt een beschrijving gegeven van de verschillende standpunten en de conclusie van de CRvB. Ten slotte volgt een conclusie met tips en aanbevelingen. De feiten en omstandigheden en de gevolgde procedure Het gaat in deze zaak om werknemers die geen onderdaan van een EU lidstaat zijn (Russische Federatie en Oekra&iuml;ne). De onderneming waarvoor deze mensen de werkzaamheden verrichten, is statutair gevestigd in Nederland. De onderneming organiseert in de wintermaanden (oktober tot en met mei) ijsshows in verschillende landen van de EU. Daarbij wordt gebruik gemaakt van medewerkers van verschillende nationaliteiten, waaronder dus ook derdelanders. De SVB heeft gedurende een groot aantal jaren voor deze medewerkers (ook de derdelanders) een zogenaamde A1 verklaring afgegeven (laatstelijk op grond van art. 19 tweede lid van EG Vo 987/2009). Hierin werd vastgesteld dat de Nederlandse sociale zekerheidswetgeving van toepassing was. De premies werden ook in Nederland afgedragen. Met ingang van het seizoen 2015/2016 heeft de SVB geweigerd de A1-verklaringen af te geven voor de derdelanders. Volgens de SVB was de afgifte over de jaren daarvoor ten onrechte geweest en heeft de SVB vanaf genoemd jaar besloten zijn beleid toe te passen, wat leidde tot afwijzing van de aanvragen. Na overleg, mede naar aanleiding van een voorlopige voorziening gegeven door de voorzieningenrechter van de rechtbank Amsterdam, heeft de SVB uiteindelijk alsnog A1-verklaringen afgegeven tot 1 mei 2016. Omdat het seizoen pas eindigde op 22 mei 2016, bestaat over deze laatste weken nog een geschil. Hiertoe is besloten om nog een geschil te laten bestaan dat aan de rechter kon worden voorgelegd. In de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank bepaald dat op basis van het vertrouwensbeginsel niet valt in te zien waarom de SVB niet ook over de laatste weken een vergunning heeft verstrekt en daarom is het beroep gegrond verklaard. Tijdens de behandeling bij de CRvB blijkt dat in principe alle medewerkers (schaatsers) een paar weken in Nederland zijn om te trainen en te oefenen voordat de shows van start gaan. Vervolgens worden door enkele schaatsers in Nederland verschillende shows verzorgd. En de overige verzorgen met name in Duitsland en Frankrijk (maar niet uitsluitend in deze landen) shows. De betrokken medewerkers verblijven tijdens deze periode allemaal legaal in Nederland en hier wordt ook voor zover noodzakelijk een werkvergunning voor hen geregeld. Ook in de andere landen hebben zij een legaal verblijf (meestal op basis van een zgn. Schengen Visum). Relevante wet en regelgeving In de uitspraak wordt de relevante wet- en regelgeving weergegeven. Voor de duidelijkheid en begrijpelijkheid van dit stuk zal ik ze ook hier aanhalen zodat meteen duidelijk is waar een beroep op wordt gedaan (en kan worden gedaan). Europese regelgeving Artikel 34, tweede lid, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (Handvest) luidt: &ldquo;Eenieder die legaal in de Unie verblijft en zich daar legaal verplaatst, heeft recht op socialezekerheidsvoorzieningen en sociale voordelen overeenkomstig het recht van de Unie en de nationale wetgevingen en praktijken.&rdquo; Artikel 79 van het VWEU luidt: &ldquo;1 De Unie ontwikkelt een gemeenschappelijk immigratiebeleid, dat erop gericht is in alle stadia te zorgen voor een effici&euml;nt beheer van de migratiestromen, een billijke behandeling van onderdanen van derde landen die legaal op het grondgebied van de lidstaten verblijven, en een preventie en intensievere bestrijding van illegale immigratie en mensenhandel. 2 Voor de toepassing van lid 1 stellen het Europees Parlement en de Raad volgens de gewone wetgevingsprocedure maatregelen vast op de volgende gebieden: de voorwaarden voor toegang en verblijf, en normen betreffende de afgifte door de lidstaten van langlopende visa en verblijfstitels, onder andere met het oog op gezinshereniging; de omschrijving van de rechten van onderdanen van derde landen die legaal in een lidstaat verblijven, alsook de voorwaarden ter regeling van het vrije verkeer en het vrije verblijf in andere lidstaten; (...) 3 (...) 4 Het Europees Parlement en de Raad kunnen, volgens de gewone wetgevingsprocedure, maatregelen vaststellen om het optreden van de lidstaten ter bevordering van de integratie van onderdanen van derde landen die legaal op hun grondgebied verblijven, aan te moedigen en te ondersteunen, met uitsluiting van enige harmonisering van de wettelijke of bestuursrechtelijke regelingen van de lidstaten. 5 (...)&rdquo; Artikel 1j van de Europese basisverordening voor sociale zekerheid (Vo 883/2004) luidt: &ldquo;Voor de toepassing van deze verordening wordt onder &ldquo;woonplaats&rdquo; verstaan de plaats waar een persoon pleegt te wonen.&rdquo; Artikel 1k van Vo 883/2004 luidt: &ldquo;Voor de toepassing van deze verordening wordt onder &ldquo;verblijfplaats&rdquo; verstaan de tijdelijke verblijfplaats.&rdquo; Artikel 19, tweede lid, van Europese toepassingsverordening voor sociale zekerheid (Vo 987/2009) luidt: &ldquo;Op verzoek van de betrokkene of de werkgever verstrekt het bevoegde orgaan van de lidstaat waarvan de wetgeving op grond van een bepaling van titel II van de basisverordening van toepassing is, een verklaring dat die wetgeving van toepassing is en vermeldt het eventueel tot welke datum en onder welke voorwaarden.&rdquo; Artikel 1 van Verordening tot uitbreiding van Verordening (EG) nr. 883/2004 en Verordening (EG) nr. 987/2009 tot onderdanen van derde landen die enkel door hun nationaliteit nog niet onder deze verordeningen vallen (Vo 1231/2010) luidt: &ldquo;Verordening (EG) nr. 883/2004 en Verordening (EG) nr. 987/2009 zijn van toepassing op de onderdanen van derde landen die alleen door hun nationaliteit nog niet onder die verordeningen vallen, alsmede op hun gezinsleden en nabestaanden, mits zij legaal op het grondgebied van een lidstaat verblijven en zich in een situatie bevinden die niet in alle opzichten geheel in de interne sfeer van een enkele lidstaat ligt.&rdquo; Nationale regelgeving Beleidsregels SVB Onderdanen van landen buiten de Europese Unie (SB2124) &ldquo;De personele werkingssfeer van Verordening (EG) nr. 883/2004 is in beginsel beperkt tot de onderdanen van lidstaten van de EU, landen van de EER en Zwitserland. Onderdanen van derde landen vallen uitsluitend onder de personele werkingssfeer van die verordening als zij erkend zijn als vluchteling of in de hoedanigheid van gezinslid of nabestaande. In Verordening (EU) nr. 1231/2010 is echter bepaald dat op onderdanen van derde landen die uitsluitend wegens hun nationaliteit niet onder Verordening (EG) nr. 883/2004 vallen, die laatste verordening niettemin van toepassing is als deze onderdanen legaal op het grondgebied van een lidstaat verblijven en zich rechtmatig binnen de Unie verplaatsen. Het begrip legaal verblijf is niet gedefinieerd in Verordening (EU) nr. 1231/2010. Het beleid van de SVB is om legaal verblijf in Nederland aan te nemen indien dit verblijf rechtmatig is in de zin van artikel 8 Vreemdelingenwet 2000 (Vw 2000), met dien verstande dat de SVB geen legaal verblijf aanneemt indien de vreemdeling in Nederland verblijft in afwachting van een aanvraag om eerste toelating. Uit de titel, considerans en bepalingen van Verordening (EU) nr. 1231/2010 volgt dat onderdanen van derde landen op dezelfde wijze als gemeenschapsonderdanen moeten voldoen aan het verplaatsingscriterium zoals omschreven in SB2120.&rdquo; (...) Verplaatsingscriterium (SB2120) &ldquo;Uit de verwijzing naar artikel 48 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie en overweging 13 van de Preambule bij Verordening (EG) nr. 883/2004 blijkt dat deze verordening van toepassing is op personen 'die zich binnen de Gemeenschap verplaatsen'. In het arrest Petit is ten aanzien van EU-onderdanen door het Hof van Justitie EU bepaald dat Verordening (EG) nr. 883/2004 geen toepassing kan vinden in zuiver nationale situaties. Er dient sprake te zijn van enig intra-unitair aanknopingspunt. De SVB gaat ervan uit dat een dergelijk aanknopingspunt bestaat als de situatie van een persoon, wat de woon- of verblijfplaats, of de plaats van verrichting van de beroepsactiviteiten betreft, een of meer grensoverschrijdende aspecten in zich draagt (bijvoorbeeld een in Nederland woonachtige Nederlander die tijdelijk werkzaamheden in een andere lidstaat verricht). Uit het arrest Khalil van het Hof van Justitie EU van 11 oktober 2001 volgt dat aan het verplaatsingscriterium in ieder geval niet is voldaan wanneer de situatie van een persoon uitsluitend aanknopingspunten heeft met een derde staat en &eacute;&eacute;n enkele lidstaat. Verordening (EG) nr. 883/2004 is derhalve in ieder geval niet van toepassing als een onderdaan van een land buiten de EU, EER of Zwitserland zich, komend vanuit dat land, voor het eerst in een lidstaat van de EU, een EER-land of Zwitserland vestigt. De bepalingen van titel II van Verordening (EG) nr. 883/2004 zijn alleen van toepassing voor zover de actuele casus van een persoon grensoverschrijdende elementen bevat. Wat de toepasselijkheid van de overige bepalingen in deze verordening betreft, zoals vervat in titel I en titel III, volstaat het dat de persoon zich in het verleden binnen de Europese Unie heeft verplaatst. Voor de toepassing van hoofdstuk 8 van titel III van Verordening (EG) nr. 883/2004 (gezinsuitkeringen) is reeds aan het verplaatsingscriterium voldaan als de rechthebbende werkzaam of woonachtig is in een andere lidstaat dan het woonland van het gezinslid waarvoor gezinsuitkeringen worden verkregen.&rdquo; Territoriale werkingssfeer (SB2135) &ldquo;Het toepassingsgebied van Verordening (EG) nr. 883/2004 wordt territoriaal begrensd door artikel 52 van het Verdrag betreffende de Europese Unie en artikel 355 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, die een opsomming bevatten van de lidstaten van de Europese Unie en van de overige gebieden waarop de verdragen van toepassing zijn. De toepassing van Verordening (EG) nr. 883/2004 is daarom in beginsel slechts aan de orde als een persoon op het grondgebied van de Europese Unie woont en werkt. (...) Uit de jurisprudentie van het Hof van Justitie EU blijkt dat Verordening (EG) nr. 883/2004 eveneens van toepassing kan zijn als een persoon onder de personele werkingssfeer valt maar buiten het grondgebied van de Europese Unie woont of werkt. De SVB voert in dit kader het volgende beleid. De SVB gaat ervan uit dat titel II van Verordening (EG) nr. 883/2004 van toepassing is als een werknemer op het grondgebied van de Europese Unie woont maar buiten het grondgebied van de Unie werkt voor een binnen de Unie gevestigde werkgever. Daarbij ontleent de SVB aan de overwegingen van het Hof van Justitie EU in de arresten Prodest en Aldewereld de voorwaarde dat de werknemer onmiddellijk voorafgaand aan de buiten de Unie verrichte arbeid verzekerd moet zijn in de lidstaat waar zijn werkgever is gevestigd dan wel dat de werknemer op grond van de nationale wetgeving van die lidstaat verzekerd is tijdens de arbeid buiten de Unie. Indien aan een van deze voorwaarden wordt voldaan gaat de SVB ervan uit dat de wetgeving van de lidstaat van de werkgever als toepasselijk is aangewezen gedurende de periode dat buiten de Unie arbeid wordt verricht. De SVB neemt op grond van het arrest Chuck aan dat hoofdstuk 5 van titel III van Verordening (EG) nr. 883/2004, betreffende ouderdom en overlijden, alsmede Bijlage XI, onderdeel Nederland, onder 3, betreffende het recht op nabestaandenuitkering, van toepassing is ongeacht de woonplaats van de aanvrager om ouderdomspensioen of nabestaandenuitkering onder de voorwaarde dat de aanvrager onder de personele werkingssfeer van de verordening viel (zie SB2120 over het verplaatsingscriterium). Indien een buiten de Europese Unie wonende persoon aan de wetgeving van meer dan een lidstaat onderworpen is geweest, dient zijn ouderdomspensioen of de uitkering ten behoeve van zijn nabestaanden daarom te worden berekend met toepassing van hoofdstuk 5 van titel III. Dit uitgangspunt geldt niet voor de toepassing van hoofdstuk 8 van titel III, voor zover dit betrekking heeft op gezinsuitkeringen voor pensioengerechtigden, en Bijlage XI, onderdeel Nederland, punt 2, onder a tot en met d, betreffende in aanmerking te nemen tijdvakken voor de berekening van een ouderdomspensioen. De daarin vervatte bepalingen zijn blijkens de tekst van de verordening alleen van toepassing als de aanvrager op het grondgebied van de Europese Unie woont. (...)&rdquo; De standpunten De SVB geeft aan dat voor derdelanders geen A1 verklaring zou kunnen worden afgegeven. Deze verklaring is gebaseerd op het eerder aangehaalde artikel 19 tweede lid van EG Vo 987/2009. In deze bepaling wordt verwezen naar titel II van de basisverordening (883/2004) en volgens de SVB volgt uit het arrest Chuck (van 3 april 2008, c-331/06) dat op personen die niet woonachtig zijn in een lidstaat deze titel II niet van toepassing kan zijn. Ook is de SVB van mening dat het gezien de definities van woonplaats en verblijfplaats (artikel 1 aanhef en onder J en artikel 1 aanhef en onder k van EG Vo 883/2004) niet mogelijk is een woonplaats voor betrokkenen vast te stellen binnen de EU. De SVB is van mening dat de EG Vo is bedoeld om het vrij verkeer binnen de EU te co&ouml;rdineren en niet het vrij verkeer tussen de Unie en een derde land. Daarbij merkt de SVB op dat ook een EU onderdaan die buiten de EU woont geen beroep zou kunnen doen op titel II van de EG Vo 883/2004. De EG Vo 1231/2010 breidt de werking van Vo 883/2004 en Vo 987/2009 uit tot onderdanen van derde landen die enkel door hun nationaliteit nog niet onder deze verordeningen vallen. In de verschillende taalversies van deze verordening is niet geheel duidelijk wat verstaan moet worden onder &ldquo;verblijf&rdquo; zoals in de Nederlandse versie genoemd wordt in artikel 1 van Vo 1231/2010. De SVB meent, in navolging van met name de Duitse versie, dat sprake moet zijn van wonen. (Verblijf zou in dat kader dus niet voldoende zijn.) Volgens de betrokken medewerkers zijn op hen op basis van artikel 1 van EG Vo 1231/2010 de verordening 883/2004 en 987/2009 van toepassing. Ze verblijven enige tijd legaal in Nederland en werken voor een in Nederland gevestigde werkgever. Tevens werken ze in de winterperiode in &eacute;&eacute;n of meer andere lidstaten. Volgens betrokkenen wordt in artikel 1 van EG Vo 1231/2010 gesproken over verblijven en dat is op hen van toepassing. Er wordt in de verschillende taalversies verschillende woorden gebruikt voor deze term verblijven. Waarom nu alleen de Duitse versie zou moeten prevaleren is volgens hen niet duidelijk, nog daargelaten of uit deze Duitse versie daadwerkelijk volgt dat gesproken moet worden over wonen. Daarnaast wordt door de onderneming aangegeven dat indien de A1 niet van toepassing zou kunnen zijn een enorme administratieve rompslomp zou ontstaan als voor elke medewerker voor elk land opnieuw de nodige vergunningen moeten worden aangevraagd en de aansluiting voor de sociale zekerheid voor de korte periode moet worden geregeld. Daarbij komt ook nog dat aansluiting niet in elk land mogelijk is voor dergelijke korte periodes. De onderneming geeft ook aan dat door de aard van de shows de noodzaak bestaat om te werken met derdelanders daar binnen de EU onvoldoende gekwalificeerde schaatsers te vinden zijn. Als de A1 verklaringen niet meer worden verstrekt, komt het voorbestaan van de onderneming in gevaar. Overwegingen van de Raad De Raad concludeert dat een rechtstreeks beroep op EG Vo 883/2004 niet mogelijk is omdat zij geen onderdaan zijn van een lidstaat en er ook geen sprake is van staatloos of vluchteling. Er kan alleen een beroep mogelijk zijn via de toepassing van EG Vo 1231/2010. De situatie is geen situatie die zich in alle opzichten binnen Nederland afspeelt en er staat niet ter discussie dat betrokkenen tijdens de tours legaal verblijven in de lidstaten. Het geding spitst zich volgens de Raad toe op de vraag of op de situatie van betrokkenen artikel 1 van EG Vo 1231/2010 van toepassing is. Vast staat dat zij niet binnen de EU woonden, maar wel verbleven en werkten. Gezien de verschillende taalversies is het onduidelijk of het gaat om wonen dan wel verblijven. De Raad concludeert dat uit de Nederlandse taalversie waarin wordt gesproken van verblijven blijkt dat niet noodzakelijkerwijs sprake moet zijn van langdurige aanwezigheid. Uit de Duitse en Engelse versie zou men wel kunnen concluderen dat het zou moeten gaan om een verblijf van enige duur en bestendigheid. Vervolgens wordt door de Raad de Duitse tekst van art. 79 tweede lid onder b van het VWEU (waarop EG Vo 1231/2010 is gebaseerd) aangehaald: &ldquo;b. Festlegung der Rechte von Drittstaatsangeh&ouml;rigen, die sich rechtm&auml;&szlig;ig in einem Mitgliedstaat aufhalten, einschlie&szlig;lich der Bedingungen, unter denen sie sich in den anderen Mitgliedstaaten frei bewegen und aufhalten d&uuml;rfen;&rdquo; In dit artikellid wordt gesproken over &lsquo;aufhalten&rsquo;, wat meer lijkt op het Nederlandse &lsquo;verblijven&rsquo; en minder op &lsquo;wonen&rsquo;. De Raad gaat er van uit dat art. 1 Vo 1231/2010 moet worden uitgelegd in het licht van deze verordening. De Raad verwijst vervolgens naar verschillende regelingen, art. 34 van het Handvest, en de richtlijnen 2011/98/EU en 2014/36/EU. De Raad geeft aan dat: &ldquo;Uit onder andere de totstandkoming van de hiervoor genoemde regelgeving zou de conclusie getrokken kunnen worden dat het streven binnen de Unie erop is gericht derdelanders, indien zij legaal verblijven en werkzaam zijn in een lidstaat, in een juridisch meer met EU-burgers vergelijkbare situatie te brengen.&rdquo; Naast de aangehaalde ontwikkelingen acht de Raad het van belang dat de co&ouml;rdinatieregels aanzienlijk gemoderniseerd en vereenvoudigd zijn, zowel voor de verzekerden als voor de organen van sociale zekerheid. Het doel is de verwerking van de gegevens betreffende de rechten van de verzekerden op prestaties te versnellen en te vergemakkelijken en de administratiekosten daarvan te beperken. Met Vo 883/2004 en Vo 987/2009 worden co&ouml;rdinatieregels gegeven die er toe moeten leiden dat een persoon op wie deze verordeningen van toepassing zijn, onder &eacute;&eacute;n stelsel van sociale zekerheid valt. Bij deze werkingssfeer moet wel worden bedacht dat het er uitsluitend om gaat personen te beschermen tegen de nadelen die voortvloeien uit hun migratie tussen lidstaten van de Unie. De Raad is van mening dat betrokkenen een band hebben met Nederland. Met betrekking tot de het cre&euml;ren van duidelijkheid en zekerheid op het gebied van de sociale zekerheid lijkt het onwenselijk hen steeds voor korte tijd in de verschillende lidstaten te moeten aansluiten bij een sociaal zekerheidsstelsel. Daarbij speelt een rol dat niet in elke lidstaat aansluiting voor zo een korte periode mogelijk is, dan wel dat dit tot een recht zou kunnen leiden. Daarnaast zou de doelstelling van Vo 1231/2010, zoals ook neergelegd in overweging 8 van de considerans omtrent de verwerking van gegevens betreffende de rechten van verzekerden en het verminderen van de administratiekosten en problemen in die omstandigheid, moeilijk realiseerbaar worden. De Raad geeft aan dat aan de andere kant ook gezegd kan worden (in navolging van de stelling van de SVB) dat de medewerkers per jaar maar korte tijd op Nederlands grondgebied aanwezig zijn en dat zij hun werkzaamheden, in een bepaald gedeelte van het jaar, in overwegende mate in andere lidstaten verrichten. Zij wonen niet in een lidstaat van de Unie en hebben daartoe ook niet de intentie. Het arrest Chuck (zie boven) kan volgens de SVB zo worden uitgelegd dat titel II van Vo 1408/71 niet van toepassing kan zijn op derdelanders die niet binnen de Unie wonen. Als deze uitleg juist zou zijn, dan is het aan de nationale organen om te bepalen of op betrokkenen de nationale wetgeving van toepassing is. Dit roept ook de vraag op of, als de medewerkers voldoen aan de voorwaarden van artikel 1 van Vo 1231/2010, zij zich in beginsel kunnen beroepen op alle relevante bepalingen in Vo 883/2004 en V0 987/2009. Het komt de Raad voor dat het antwoord hierop bevestigend moet zijn. In antwoord op de aanvullende vragen van de Raad is door de betrokkenen nog gewezen op het voorstel van 13 december 2016 waarin een voorstel is gedaan voor aanpassing van art. 14 van EG Vo 987/2009 voor mensen die niet in de EU wonen maar in twee EU lidstaten werkzaamheden verrichten. Zij concluderen hieruit dat hieruit volgt dat EG Vo 883/2004 van toepassing is op werknemers die buiten de Unie wonen en werkzaamheden in meer landen van de Unie verrichten. Alleen dan is er immers behoefte aan collisie regels. Volgens de Raad is dit een mogelijke lezing van het voorstel. Echter zou volgens de Raad ook een andere lezing mogelijk zijn namelijk dat dit artikel wordt ingevoerd om te voorzien in een collisieregeling en dat hieruit zou kunnen volgen dat betrokkenen zich dus niet kunnen beroepen op een regeling in de huidige vorm. Men acht in dit voorstel dus niet op voorhand een antwoord op de voorliggende vraag, maar wel een aanwijzing dat getracht wordt de regelgeving voor derdelanders duidelijker te regelen. Ten slotte verwijst de Raad ook nog naar Richtlijn 2014/36/EU. &ldquo;Bij de beoordeling van dit geding kan nog niet direct mede worden betrokken Richtlijn 2014/36/EU betreffende de voorwaarden voor toegang en verblijf van onderdanen van derde landen met het oog op tewerkstelling als seizoenarbeider, reeds omdat de implementatietermijn is verstreken op 30 september 2016, terwijl de periode hier in geding eindigde op 22 mei 2016. Ook als ervan wordt uitgegaan dat deze richtlijn geen directe betekenis heeft voor gevallen als de onderhavige, wijst deze er eveneens op dat binnen de Unie in toenemende mate getracht wordt maatregelen te treffen om de rechtspositie van derdelanders die legaal binnen de Unie werkzaam zijn en verblijven, te verduidelijken en te verstevigen.&rdquo; Alles overziend kan dus geen eenduidig antwoord worden gegeven en heeft de Raad besloten de volgende vraag voor te leggen aan het EHvJ: &ldquo;Moet artikel 1 van Vo 1231/2010 aldus worden uitgelegd dat werknemers met de nationaliteit van een derde land, die buiten de Unie wonen, maar tijdelijk in verschillende lidstaten werken in dienst van een in Nederland gevestigde werkgever, zich kunnen beroepen op (titel II van) Vo 883/2004 en Vo 987/2009?&rdquo; Conclusie en tips De laatste jaren is er al erg veel discussie over de afgifte beoordeling en binding van de A1 verklaringen (of de E101). Dat heeft al tot heel veel prejudici&euml;le vragen en tot jurisprudentie geleid. Ook nu ligt er een conclusie van de AG in een reeds langer lopende zaak waarvan we wachten op de definitieve uitspraak. Het afwijkende aan deze zaak is dat het gaat om de toepassing van een dergelijke verklaring op derdelanders. Hier gaat het dus niet om de vraag of een ander land gebonden is aan de verklaring van de SVB dat op deze derdelanders de Nederlandse wetgeving van toepassing is, maar meer of de SVB deze verklaring in zijn algemeenheid moet of mag afgeven. Kennelijk is dat in het verleden gebeurd maar heeft de SVB op enig moment vastgesteld dat dit niet juist zou zijn en is op zijn besluitvorming teruggekomen. Ten aanzien van betrokkenen kan uiteraard gesteld worden, zoals dat ook bij de rechtbank is gebeurd, dat dit in strijd zou zijn met het vertrouwensbeginsel en dat de SVB voor de periode die hier in geding is wel de verklaring zou moeten afgeven. Gelukkig is besloten dat de zaak inhoudelijk moet worden behandeld. Dit onderwerp zal in de toekomst toch aan de orde blijven. Ten aanzien van derdelanders rijst vaker de vraag of en in hoeverre zij een beroep kunnen doen op de Europese regelgeving. Hopelijk zullen we daarin door deze verwijzing (meer) duidelijkheid krijgen. Kennelijk is echter bij de landen waar de werknemers werkten nooit enige twijfel ontstaan over de toepasselijkheid van de verstrekte A1 verklaringen, althans nergens blijkt dat deze op enig moment ter discussie zijn gesteld. Hierbij kan dan de vraag ontstaan in hoeverre op dit moment reeds A1 verklaringen worden verstrekt voor derdelanders en in hoeverre daarbij wordt vastgesteld of deze derdelanders daadwerkelijk in een EU lidstaat wonen danwel verblijven. Als eerste zullen we nu moeten afwachten hoe het Hof dit beoordeelt. Is het voldoende om als derdelander te verblijven binnen een lidstaat of moet er sprake zijn van daadwerkelijk en langdurig wonen alvorens een beroep kan worden gedaan op de regelgeving uit de diverse EU verordeningen? Dat leidt dan weer tot de koppeling in hoeverre een land de werking van een A1 verklaring ter discussie kan en mag stellen, als deze is afgegeven voor een derdelander die dan niet binnen de EU woont. We kunnen dit nu heel moeilijk inschatten en daarom zal eenieder die te maken heeft met A1 verklaringen zich er van bewust moeten zijn dat een dergelijke verklaring bij een derdelander toch (nog) meer facetten heeft dan bij een EU-onderdaan. En dat is ook al vaak lastig genoeg!