Heffingskortingen: Werkgever moet in actie komen vóór 2019

Auteur: Carlo Douven, werkzaam bij de Belastingdienst en free-lance docent. Dit artikel is geschreven op persoonlijke titel Op 1 januari 2019 gaat het in het Belastingplan 2018 aangenomen voorstel in werking om niet-inwoners in de loonbelasting geen belastingdelen van de heffingskorting(en) meer te verlenen. Het jaar 2018 is nodig geweest om de salarissoftware aan passen. Het is echter niet alleen de salarissoftware die aandacht behoeft. Cruciaal is dat de velden in de salarissoftware ook goed gevuld worden en daar is in 2018 nog wat werk voor nodig. In het blad Grensoverschrijdend werken van december 2017 zijn Marjon Weerepas, Robert B&auml;umler en Pascalle Pechholt al vrij kritisch geweest over deze wetswijziging. Wat is er aan de hand? Nettoloonverschil inwoner vs. niet-inwoner Met ingang van 1 januari 2019 gaan de nettolonen verschillen van werknemers die in Nederland wonen ten opzichte van werknemers die niet in Nederland wonen, maar overigens in een gelijke positie verkeren. Bij de salarisbetaling van januari 2019 doet zich dit de eerste keer voor. Ongetwijfeld zullen werknemers hierover vragen hebben als zij de salarisstrook van januari 2019 zien. Het loonverschil ontstaat omdat werknemers die niet in Nederland wonen per 1 januari 2019 in de loonheffing geen belastingdeel van de algemene heffingskorting meer krijgen. Het belastingdeel van de algemene heffingskorting bedraagt 9/36,65e (cijfers Belastingplan 2019) deel van de heffingskortingen. Op basis van de cijfers Belastingplan 2019 is dat voor de algemene heffingskorting maximaal &euro; 608 op jaarbasis. Voor werknemers die wonen buiten de Europese Unie, Europese Economische Ruimte, Zwitserland en de BES gaat het nog iets verder. Die hebben ook geen recht meer op het belastingdeel van de arbeidskorting van maximaal &euro; 834 op jaarbasis. De werkgever moet woonland beoordelen De inhoudingsplichtige/werkgever moet in de salarisadministratie dus van het goede woonland uitgaan. Neemt hij ten onrechte aan dat een werknemer in Nederland woont, dan kan dat tot een naheffing leiden. De inhoudingsplichtige moet de woonplaats van de werknemer beoordelen. Zoals de lezer van ons blad weet, is het bepalen van de woonplaats geen sinecure, daar zijn veel feiten en omstandigheden voor nodig, vaak ook priv&eacute;omstandigheden. Van de werkgever wordt geen woonplaatsonderzoek gevraagd, maar afgaan op hetgeen de werknemer hem mededeelt is ook te kort door de bocht. Enig onderzoek en navraag zal de werkgever moeten doen. Overigens zal hij ook al de nodige gegevens in huis hebben om de woonplaats in te kunnen schatten. Denk hierbij bijv. aan de reiskostenvergoedingen die de werkgever verstrekt, inrichting thuiswerkplek, de A1-verklaring, naam en adres bankrekeningnummer, telefonische bereikbaarheid en andere (extraterritoriale) kostenvergoedingen. Dus de werkgever heeft in feite veel informatie over de werknemer in huis, waaruit hij de woonplaats kan afleiden of controleren. Hij moet doen wat in redelijkheid van hem verwacht kan worden, staat in de wetsgeschiedenis. De wetswijziging heeft ook gevolgen voor de loonbelastingtabellen. De inhoudingsplichtige moet er rekening mee houden dat het aantal loonbelastingtabellen per 1 januari 2019 zal toenemen. Door de wijziging per 1 januari 2019 zijn immers aparte tabellen nodig voor inwoners van Nederland, inwoners van de Europese Unie, Europese Economische Ruimte, Zwitserland en BES en inwoners van derde-landen. Helemaal geen heffingskorting meer? Uiteraard is het niet zo dat een werknemer dan helemaal geen recht meer heeft op de heffingskortingen. Als hij in Nederland sociaal verzekerd is, heeft hij recht op de premiedelen van de heffingskortingen. Die blijven in de tabellen verwerkt als de werknemer in Nederland sociaal verzekerd is. De belastingdelen van de heffingskortingen kan een niet-inwoner alleen nog claimen via de inkomstenbelasting. Hij moet dan een zogenoemde kwalificerende buitenlandse belastingplichtige zijn of inwoner zijn van Belgi&euml;, Suriname of Aruba. Inwoners van Belgi&euml;, Suriname en Aruba hebben op grond van de non-discriminatiebepaling in het belastingverdrag en het besluit van 20 april 2010, nr. DGB 2010/568M recht op het belastingdeel van de heffingskortingen. Zie voor een overzicht van de onder meer de heffingskortingen en wie daar recht op heeft het artikel van Nicole Janssen in Grensoverschrijdend werken 2018, nr. 15. Indien gewenst kan de rechthebbende op de heffingskortingen verzoeken om een (negatieve) voorlopige aanslag 2019. Het is dan wel zinvol die tijdig aan het einde van dit jaar aan te vragen. Hij krijgt deze voorlopige aanslag 2019 echter alleen als hij inwoner van Belgi&euml;, Suriname of Aruba is of als de Belastingdienst in een jaar voorafgaand aan 2019 betrokkene aangemerkt heeft als een kwalificerende buitenlandse belastingplichtige. Voor dit laatste is ook nog vereist dat de Nederlandse bron van inkomen nog moet bestaan op het moment van de aanvraag. Belastingplan 2019 De wijziging in de Wet op de loonbelasting zoals hierboven beschreven leidde tot een verschil in behandeling in de inkomstenbelasting en de loonbelasting. Immers in het Belastingplan 2018 is voor de Wet op de loonbelasting opgenomen dat werknemers die wonen buiten de Europese Unie, Europese Economische Ruimte, Zwitserland en de BES geen recht meer hebben op de arbeidskorting. In de inkomstenbelasting werd die in de praktijk wel verleend. Formeel lijkt dat in de inkomstenbelasting niet nodig, omdat het recht op de brongebonden aftrekposten, zoals de arbeidskorting, gebaseerd is op jurisprudentie van het Hof van Justitie EU. Om de behandeling in de inkomstenbelasting en de loonbelasting gelijk te trekken wordt in het Belastingplan 2019 expliciet vastgelegd dat personen die wonen buiten de Europese Unie, Europese Economische Ruimte, Zwitserland en de BES ook in de inkomstenbelasting geen recht meer hebben arbeidskorting vanaf 1 januari 2019. Dat geldt ook voor de inwoners van Aruba en Suriname. De non-discriminatiebepaling in het belastingverdrag met Suriname en de nog van toepassing zijnde Belastingregeling voor het Koninkrijk voor Aruba geeft immers geen recht op de arbeidskorting. Praktische aandachtspunten In het bovenstaande heb ik kort de wijziging die per 1 januari 2019 ingaat beschreven. Mijns inziens zijn er enkele punten waar de werkgever nog voor 1 januari 2019 op moet acteren, maar uiterlijk voor de eerste salarisbetaling in 2019. Beoordeel het woonland van de werknemer. Vraag dit zo nodig na bij de werknemer en vergelijk dit met de overige van de werknemer bekende gegevens; Bewaak of de salarissoftware tijdig is aangepast en voer het juiste woonland in; Houd er rekening mee dat het aantal loonbelastingtabellen toeneemt. Pas de juiste loonbelastingtabel toe. Dit zal waarschijnlijk in de salarissoftware zijn verwerkt en dit loopt automatisch goed als het goede woonland is aangegeven; Informeer de niet in Nederland wonende werknemers over de wetswijziging. Hun nettoloon zal per 1 januari 2019 lager worden dan het nettoloon van hun in Nederland wonende collega; Wijs de werknemer op de mogelijkheid om een voorlopige aanslag 2019 te vragen, mits hij of in Belgi&euml; woont of eerder als een kwalificerende buitenlandse belastingplichtige is aangemerkt. Als hij aan de voorwaarden voldoet compenseert de voorlopige aanslag 2019 het lagere nettoloon.