Belgisch-Nederlands dubbelbelastingverdrag artikel 18, §2: ook Nederlandse rechter verslikt zich in “indien en voor zover”

Auteur: Chantal Hendrickx, advocaat bij Hendrickx Taxlaw (Chantal.hendrickx@hendrickx-taxlaw.be) Artikel 18, &sect;2 van het dubbelbelastingverdrag tussen Belgi&euml; en Nederland kent, onder een aantal voorwaarden, de heffingsbevoegdheid over een Nederlands aanvullend pensioen toe aan de bronstaat. In de praktijk blijkt dat de Nederlandse belastingdienst een merkwaardige lezing heeft van deze bepaling, met alle financi&euml;le implicaties voor de belastingplichtige van dien. De rechtbank van Zeeland-West-Brabant heeft in een vonnis van 4 maart 2021, tegen alle legitieme verwachtingen in, de administratieve lezing bevestigd. Er is beroep aangetekend. Artikel 18, &sect;2 Belgisch-Nederlands dubbelbelastingverdrag Zoals bekend, kan Nederland, als bronstaat, heffen over Nederlandse aanvullende pensioenen die worden betaald aan Belgische rijksinwoners, wanneer voldaan is aan de voorwaarden van artikel 18, &sect;2 van het Verdrag. Indien niet wordt voldaan aan de voorwaarden van artikel 18, &sect;2 van het Verdrag, blijft het principe, neergelegd in artikel 18, &sect;1 van het Verdrag, geldig en zullen de Nederlandse pensioenen in de woonstaat (Belgi&euml;) belastbaar zijn(1). Voor een goed begrip wordt hierna een letterlijke weergave gegeven van artikel 18, &sect;2 van het Belgisch-Nederlandse dubbelbelastingverdrag: &ldquo;Niettegenstaande het bepaalde in paragraaf 1, mag een daar bedoeld inkomstenbestanddeel ook worden belast in de Verdragsluitende Staat, waaruit dit inkomstenbestanddeel afkomstig is overeenkomstig de wetgeving van die Staat, indien &eacute;n voor zover: Wat betreft inkomstenbestanddelen als bedoeld in paragraaf 1, subparagraaf a) de aanspraak op dat inkomstenbestanddeel in de Verdragsluitende Staat waaruit het afkomstig is van belasting is vrijgesteld, dan wel de bijdragen die daarvoor zijn betaald aan het pensioenfonds, pensioenspaarfonds of de vennootschap die het inkomstenbestanddeel verschuldigd is, in het verleden bij het bepalen van het in die Staat belastbare inkomen in aftrek zijn gebracht, dan wel anderszins in het verleden in die Staat in aanmerking zijn gekomen voor fiscale facili&euml;ring, en Wat betreft inkomstenbestanddelen als bedoeld in paragraaf 1, subparagrafen a) en b) dat inkomstenbestanddeel in de Verdragsluitende Staat waarvan de genieter ervan inwoner is niet tegen het algemeen van toepassing zijnde belastingtarief voor inkomsten verkregen uit niet-zelfstandige beroepen, dan wel het brutobedrag van dit inkomstenbestanddeel voor minder dan 90 percent in de belastingheffing wordt betrokken. Het vorenstaande is echter uitsluitend van toepassing indien het totale brutobedrag van de inkomstenbestanddelen die op grond van het vorenstaande in de Verdragsluitende Staat waaruit zij afkomstig zijn, belastbaar zouden zijn, in het kalenderjaar een bedrag van &euro; 25.000 te boven gaat.&rdquo; Artikel 18, &sect;2: vanaf het begin veel discussie Vanaf de totstandkoming van het Verdrag zorgt het principe van een bronstaatheffing op grond van artikel 18, &sect;2 Verdrag voor veel discussie. Zo werden er aantal annulatieverzoeken ingediend bij het toenmalige Arbitragehof (thans: Grondwettelijk Hof) en gericht tegen de wet van 11 december 2002 tot goedkeuring van het Verdrag(2). Er werd ingeroepen dat de bronstaatheffing discriminerend was aangezien zij enkel betrekking heeft op inkomsten uit pensioenen afkomstig uit Nederland en niet op Belgische pensioenen of pensioenen uit andere verdragsstaten. Er werd verder ingeroepen dat de bronstaatheffing een belemmering is van het vrije verkeer van personen en diensten binnen de EU(3). Het Hof heeft de annulatieverzoeken verworpen. Het Arbitragehof is van oordeel dat de bronstaatheffing van toepassing is op een objectief bepaalde categorie belastingplichtigen, namelijk inwoners van Belgi&euml; of Nederland die een pensioen ontvangen uit de andere verdragsstaat en voldoen aan de drie objectieve criteria van artikel 18, &sect;2 en dit ongeacht hun nationaliteit. Het Arbitragehof beschouwt de bronstaatheffing als adequaat ten aanzien van de doelstellingen van de Belgische wetgever, namelijk het fiscale evenwicht tussen de belastingfaciliteiten tijdens de opbouwfase en de belastingheffing bij de uitkering van pensioenen alsook het tegengaan van de pensioenvlucht. Ook het argument als zou artikel 18, &sect;2 van het Verdrag indruisen tegen het beginsel van het vrije verkeer wordt door het Arbitragehof van tafel geveegd(4). Eveneens het woordje &ldquo;ook&rdquo; in de aanvang van artikel 18, &sect;2 Verdrag zorgde voor discussie in de Belgische rechtsleer. In de Belgische administratieve commentaar bij het Verdrag(5) werd immers gesteld dat indien &ldquo;de bronstaat ook heffingsbevoegd is, de woonstaat dubbele belasting moet vermijden overeenkomstig de regels die op dat vlak zijn vastgesteld in artikel 23 van het Verdrag.&rdquo; Met andere woorden, indien de bronstaat heffingsbevoegd is, moet de woonstaat vrijstellen. Daarmee wordt voorbijgegaan aan het woordje &ldquo;ook&rdquo;, dat zeer expliciet wordt gebruikt in de aanhef van artikel 18, &sect;2 Verdrag(6). Het woordje &ldquo;ook&rdquo; is m.i. niet voor interpretatie vatbaar en impliceert een gelijktijdige heffingsbevoegdheid. Slechts recent, en schoorvoetend, erkent de Nederlandse rechtsleer dat het woordje &lsquo;ook&rsquo; &ldquo;niet helemaal gelukkig lijkt te zijn gekozen.&rdquo; (7) Niettegenstaande de kritiek blijven de Nederlandse en Belgische belastingautoriteiten bevestigen, dat indien de drie voorwaarden van artikel 18, &sect;2 Verdrag zijn voldaan, de heffingsbevoegdheid over de pensioenen &ldquo;verhuist&rdquo; van de woonstaat naar de bronstaat. Ook in de overeenkomst van 5 maart 2018 tussen de bevoegde autoriteiten van Belgi&euml; en Nederland met betrekking tot de toepassing van artikel 18 Verdrag(8) wordt bevestigd dat er g&eacute;&eacute;n sprake is van een gelijktijdige of gedeelde (&ldquo;ook&rdquo;) heffingsbevoegdheid, doch dat de heffingsbevoegdheid ofwel aan de woonstaat (artikel 18, &sect;1) dan wel aan de bronstaat (artikel 18,&sect;2) toekomt. Indien de heffingsbevoegdheid toekomt aan de bronstaat, zal de woonstaat vrijstelling verlenen. Toch blijkt ook de &lsquo;verhuizing&rsquo; van de heffingsbevoegdheid naar de bronstaat wanneer aan de drie voorwaarden van artikel 18, &sect;2 Verdrag is voldaan, niet van een leien dakje te gaan. Uit dossiers blijkt immers dat de Nederlandse belastingdienst er toch wel een vreemde interpretatie op nahoudt inzake de toepassing van artikel 18, &sect;2 Verdrag. De Nederlandse belastingdienst acht zich heffingsbevoegd zodra het Nederlandse pensioen m&eacute;&eacute;r dan &euro; 25.000 op jaarbasis bedraagt, ook al is slechts een gedeelte ervan in Belgi&euml; niet betrokken in de progressieve heffing. Om &eacute;&eacute;n en ander goed te begrijpen, moeten we kort ingaan op de recente Belgische rechtspraak. In de Belgische rechtspraak wordt sinds enkele jaren immers een opsplitsing gemaakt van het pensioen op het vlak van de fiscaliteit(9). Het gedeelte van het Nederlandse pensioen dat werd opgebouwd na 1 januari 2004 wordt in de regel progressief belast in Belgi&euml;. Enkel het gedeelte van het pensioen dat werd opgebouwd tot 1 januari 2004 komt in aanmerking voor een gunstige taxatie. Indien kan worden aangetoond dat het pensioen werd opgebouwd in het individueel en definitief verworven recht van de begunstigde, zal het uitgekeerde pensioen slechts belastbaar zijn ten belope van het bevattend roerend inkomen. Dit &ldquo;bevattend roerend inkomen&rdquo; wordt forfaitair bepaald op 3% van het prijsgegeven kapitaal (&ldquo;contante waarde&rdquo;). Om de recente Belgische rechtspraak te illustreren, nemen we het volgende voorbeeld: Een Nederbelg ontvangt een Nederlands aanvullend pensioen van &euro; 29.212,00. Dit pensioen werd deels v&oacute;&oacute;r (met name 210/280) en deels na 2004 (met name 70/280) opgebouwd. In Belgi&euml; wordt het gedeelte van het pensioen dat is opgebouwd tot 2004 belast als een lijfrente, d.w.z. een forfaitair inkomen wordt afzonderlijk belast tegen 30%. Uitgaande van een prijsgegeven kapitaal van &euro; 390.000, zal als lijfrente belastbaar zijn: [3% x 390.000] x 210/280 = &euro; 8.775,00 Het gedeelte van het pensioen dat is opgebouwd na 2004 bedraagt &euro; 7.303,00 en wordt progressief belast (max. 50% verhoogd met gemeentelijke opcentiemen). &euro; 29.212,00 x 70/280 = &euro; 7.303,00 Schematisch kan dit als volgt worden weergegeven : Ontvangen pensioen progressief belast in Belgi&euml; afzonderlijk belast in Belgi&euml; (ad 30%) &euro; 29.212,00 &euro; 7.303,00 &euro; 8.775,00 In de praktijk blijkt dat de Nederlandse belastingdienst g&eacute;&eacute;n rekening houdt met een dergelijke opsplitsing, hetgeen toch wel merkwaardig is. &ldquo;Indien en voor zover&rdquo; In de aanhef van artikel 18, &sect;2 Verdrag is er immers sprake van &ldquo;indien en voor zover&rdquo;. Deze woorden zijn niet zonder belang en werken door naar alle subparagrafen van artikel 18, &sect;2 Verdrag. De &ldquo;voor zover&rdquo;-voorwaarde heeft met betrekking tot artikel 18, &sect;2 a) als gevolg dat (indien de andere voorwaarden vervuld zijn) enkel de pensioenuitkeringen die voorheen in Nederland fiscaal gefacilieerd werden opgebouwd, aan de Nederlandse heffing kunnen worden onderworpen. De &ldquo;voor zover&rdquo;-voorwaarde heeft met betrekking tot artikel 18, &sect;2, b) als gevolg dat de pensioenuitkeringen die in Belgi&euml; belast worden tegen het algemeen van toepassing zijnde belastingtarief voor inkomsten verkregen uit niet-zelfstandige beroepen, niet in aanmerking komen voor de &euro; 25.000-grens en niet aan de Nederlandse heffing kunnen worden onderworpen. Dit betekent dat de woorden &ldquo;indien en voor zover&rdquo; niet zomaar opzij mogen worden gezet. De woorden &ldquo;indien en voor zover&rdquo; worden ook gebruikt in artikel 18, &sect;4 Verdrag en impliceren dat de heffingsbevoegdheid van de bronstaat in voorkomend geval pro rata moet worden ingeperkt indien de betrokken pensioenuitkering slechts gedeeltelijk uit fiscaal gefacilieerde premies is opgebouwd. Over de betekenis/draagwijdte van &ldquo;indien en voorzover&rdquo; bestaat er dus geen onduidelijkheid. Het is dan ook vreemd dat de Nederlandse belastingdienst de woorden &ldquo;indien en voor zover&rdquo; in de aanhef van artikel 18, &sect;2 Verdrag straal negeert. De Nederlandse belastingdienst leest deze woorden ten onrechte als &ldquo;indien&rdquo;, zonder acht te slaan op &ldquo;voorzover&rdquo;. Op grond van de verdragstekst van artikel 18, &sect;2 Verdrag is duidelijk dat Nederland, als bronstaat, slechts heffingsbevoegd is indien &eacute;n voorzover de pensioenuitkeringen die in Nederland gefacilieerd werden opgebouwd &eacute;n in Belgi&euml; niet in de progressieve heffing zijn betrokken m&eacute;&eacute;r dan &euro; 25.000 op jaarbasis bedragen. Dit betekent dus dat Nederland niet kan heffen over het deel van het pensioeninkomen dat in Belgi&euml; progressief wordt belast. Dit betekent ook dat de indien het deel van het pensioeninkomen dat NIET progressief wordt belast in Belgi&euml; minder bedraagt dan &euro; 25.000, Nederland helemaal niet kan heffen. Deze lezing van artikel 18, &sect;2 Verdrag wordt ook in de Nederlandse rechtsleer bevestigd(10). Voorbeelden Laten we het bovenstaande illustreren aan de hand van voorbeelden. Voorbeeld 1 Een Nederbelg ontvangt vanuit een Nederlands pensioenfonds een aanvullend pensioen van &euro; 7.500,00 per maand of &euro; 90.000. Indien dit pensioen integraal is opgebouwd v&oacute;&oacute;r 2004 en in het individueel en definitief verworven voordeel van de betrokkene, zal dit pensioen in Belgi&euml; slechts belastbaar zijn ten belope van het bevattend roerend inkomen. Dit bevattend roerend inkomen wordt bepaald op 3% van het prijsgegeven kapitaal (in casu: &euro; 1.225.775). Dit betekent dat dit pensioen in Belgi&euml; in principe als volgt wordt belast: 3% x 1.225.775,00 = &euro; 36.773,25 @ 30% = &euro; 11.031,97. De verschuldigde belasting over het pensioen in Belgi&euml; is gelijk aan &euro; 11.031,97. Aangezien het pensioen in Nederland fiscaal gefacilieerd werd opgebouwd en in Belgi&euml; niet progressief wordt belast en m&eacute;&eacute;r dan &euro; 25.000 op jaarbasis bedraagt, zijn de drie voorwaarden van artikel 18, &sect;2 Verdrag cumulatief voldaan, en verhuist de heffingsbevoegdheid naar Nederland. Nederland zal aldus dit pensioen mogen belasten en Belgi&euml; zal het inkomen moeten vrijstellen (zonder progressievoorbehoud). Voorbeeld 2 In het pensioen uit voorbeeld 1 deels (ten belope van 25%) werd opgebouwd na 2004, zal het pensioen overeenkomstig de actuele Belgische rechtspraak ten belope van 25% in Belgi&euml; progressief belastbaar zijn. Dit betekent dat &euro; 22.500 van het ontvangen pensioen in Belgi&euml; progressief zal worden belast. Dit betekent m.i. op grond van de woorden &ldquo;indien en voorzover&rdquo; van artikel 18, &sect;2 Verdrag dat de Nederlandse heffingsbevoegdheid terzake het betreffende pensioen beperkt blijft tot &euro; 67.500. Het pensioen wordt in dat geval ten belope van &euro; 22.500 in Belgi&euml; progressief belast en ten belope van &euro; 67.500 in Nederland belast. Deze lezing bevestigt trouwens de legitieme aanwezigheid van het woordje &ldquo;ook&rdquo; in de aanhef van artikel 18, &sect;2 Verdrag. Voorbeeld 3 Komen we terug op het allereerste voorbeeld van een Nederbelg die een Nederlands aanvullend pensioen van &euro; 29.212,00 ontvangt, dat deels v&oacute;&oacute;r en deels na 2004 werd opgebouwd. Schematisch kan het fiscaal regime in Belgi&euml; als volgt worden weergegeven: Ontvangen pensioen Effectief progressief belast in Belgi&euml; afzonderlijk belast in Belgi&euml; (ad 30%) Bedrag dat in Belgi&euml; niet progressief wordt belast &euro; 29.212,00 &euro; 7.303,00 &euro; 8.775,00 &euro; 21.909,00 Dit betekent dat het Nederlandse pensioen, dat in Nederland fiscaal gefacilieerd werd opgebouwd, ten bedrage van &euro; 21.909,00 NIET progressief belast is in Belgi&euml;. Bijgevolg wordt de &euro; 25.000 grens niet bereikt, en kan artikel 18, &sect;2 van het Belgisch-Nederlandse dubbelbelastingverdrag niet van toepassing zijn. Nederland heeft dus g&eacute;&eacute;n heffingsbevoegdheid. Controversieel standpunt van de Nederlandse belastingdienst De Nederlandse belastingdienst bekijkt het anders. Zij stelt dat: het totale pensioen m&eacute;&eacute;r dan &euro; 25.000 bedraagt; Het pensioen werd in Nederland fiscaal gefacilieerd opgebouwd en Het pensioen is in Belgi&euml; gunstig belast. De Nederlandse belastingdienst belast bijgevolg het volledige pensioen, terwijl een deel van het pensioen in Belgi&euml; reeds progressief werd belast. De Nederlandse belastingdienst houdt dus g&eacute;&eacute;n rekening met de progressieve taxatie (van een gedeelte) van het pensioen. Nochtans staat in de aanhef van artikel 18, &sect;2 van het Verdrag zeer duidelijk &ldquo;indien en voor zover&rdquo;. Rechtbank Zeeland-West-Brabant Een Belgische inwoner die zich in een soortgelijke situatie als bovenvermeld voorbeeld (voorbeeld 3) bevindt, vecht dan ook de Nederlandse heffing aan. De belastingplichtige voert aan dat dat in de aanhef van &sect;2 van artikel 18 Verdrag de woorden &ldquo;indien en voor zover&rdquo; staan. Dat betekent dat de voorwaarde geldt voor zowel subparagraaf a) en b). In de aanhef staat ook het woordje &ldquo;ook&rdquo;. Dat houdt in dat Nederland alleen mag heffen over dat deel van het inkomen dat in Belgi&euml; niet als pensioen wordt belast (opbouw tot 1 januari 2004) en dat alleen maar als voor dat deel voldaan wordt aan de overige cumulatieve voorwaarden. Aangezien in casu het bedrag als zodanig onder de grens van &euro; 25.000 blijft, is Nederland niet heffingsbevoegd. De Nederlandse inspecteur staat echter een &ldquo;alles of niets&rdquo; interpretatie voor. Hij stelt: &ldquo;Dergelijke inkomstenbestanddelen zijn wanneer voldaan wordt aan de genoemde voorwaarden in het geheel belastbaar in de bronstaat. Een uitkering (oftewel inkomstenbestanddeel) wordt niet opgesplitst in een belastbaar en een niet-belastbaar deel. De uitkeringen moeten in hun geheel getoetst worden.&rdquo; De rechtbank Zeeland-West-Brabant heeft in een vonnis van 4 maart 2021 (ECLI:NL:RBZWB:2021:906) een toch wel opmerkelijke uitspraak gedaan. De rechtbank volgt immers het standpunt van de Nederlandse belastingdienst. De Nederlandse belastingdienst leest de aanhef van artikel 18, &sect;2 uitsluitend als &lsquo;indien&rsquo; en de rechtbank gaat daar &lsquo;veronderstellenderwijs&rsquo; in mee. Daartoe verwijst de rechtbank naar de tekst van de Overeenkomst van 5 maart 2018 die volgens de rechtbank &ldquo;suggereert dat voor de grens van &euro; 25.000 uit het tweede lid van artikel 18 het totale brutobedrag van alle uit de bronstaat afkomstige pensioenen en lijfrente-uitkeringen in aanmerking moet worden genomen.&rdquo;. Daardoor wordt de betekenis van de woorden &ldquo;indien en voor zover&rdquo; volledig miskend. Hierbij kan opgemerkt worden dat in de visie van de rechtbank alleen wordt getoetst aan de &euro; 25.000-grens en men verbindt ten onrechte alleen conclusies aan de passage &ldquo;het gezamenlijke brutobedrag van de in paragraaf 1 bedoelde &ldquo;inkomstenbestanddelen&rdquo;, zonder daarbij acht te slaan op de woorden die direct daarop volgen &ldquo;die in de bronstaat belastbaar zouden&rdquo;, in samenhang met de woorden &ldquo;indien en voor zover&rdquo; in de aanhef van de eerste volzin van artikel 18, &sect;2. Daarbij ontstaat, los van de doelmatigheidsdrempel van &euro; 25.000, ook een sluitend en coherent systeem: de inkomsten worden ieder voor zijn deel in de bronstaat en de woonstaat belast. Onder de grens van &euro; 25.000 wordt daarbij aanvaard dat uitkeringen mogelijk niet volledig in de belastingheffing worden betrokken. In die context kan ook worden opgemerkt dat de afspraken zoals vermeld in de overeenkomst van 5 maart 2018 g&eacute;&eacute;n terugwerkende kracht hebben. In de overeenkomst van 5 maart 2018 wordt trouwens onder punt 2 aan het slot van de 1e alinea bepaald: &ldquo;Dit geldt alleen indien het totale brutobedrag van de uit de bronstaat afkomstige inkomstenbestanddelen, die op grond van voornoemde voorwaarden in de bronstaat zouden mogen worden belast, in een kalenderjaar hoger is dan &euro; 25.000.&rdquo; Dat vervolgens onder punt 3 nadere afspraken worden gemaakt over de wijze waarop en waaronder de informatie-uitwisseling tussen Belgi&euml; en Nederland plaatsvindt (documenten als het pensioen meer bedraagt dan &euro; 25.000 bruto en de wijze waarop de betreffende inkomsten in Belgi&euml; worden belast), maakt dat niet anders. De rechtbank Zeeland-West-Brabant is iets t&eacute; voortvarend geweest bij de lezing van de overeenkomst van 5 maart 2018 en heeft daarmee artikel 18, &sect;2 Verdrag niet verdragsconform uitgelegd. Houding Belgische fiscus In het dossier dat voorgelegd werd aan de rechtbank te Breda, bepaalde de interpretatie van &ldquo;indien en voor zover&rdquo; over al dan gene heffingsbevoegdheid van Nederland. Maar de zienswijze van de Nederlandse belastingdienst heeft ook voor andere dossiers belangrijke financi&euml;le consequenties. Nemen we weer het bovenstaande voorbeeld 2 van een Nederbelg die een Nederlands aanvullend pensioen ontvangt van 90.000 op jaarbasis. 25% van dit pensioen (of een bedrag van &euro; 22.500) werd opgebouwd na 1 januari 2004 en wordt in Belgi&euml; progressief belast. 75% van het pensioen wordt in Belgi&euml; slechts belast als een &lsquo;lijfrente&rsquo;. In dit voorbeeld zal Nederland heffingsbevoegd zijn, aangezien het pensioen, dat in Nederland fiscaal gefacilieerd werd opgebouwd, en in Belgi&euml; niet in de progressieve heffing wordt betrokken (d.i. een bedrag van &euro; 67.500), m&eacute;&eacute;r bedraagt dan &euro; 25.000. Niettegenstaande over &euro; 22.500 progressieve belasting wordt geheven in Belgi&euml;, zal Nederland heffingsbevoegdheid claimen over het volledige bedrag (&euro; 90.000). Het is nog de vraag welk standpunt de Belgische belastingdienst in deze zal innemen. Zal de Belgische belastingdienst de progressieve taxatie van de &euro; 22.500 claimen op grond van artikel 18, &sect;1 van het Verdrag (= hoofdregel) of zal zij akkoord gaan om ten belope van de &euro; 22.500 een vrijstelling met progressievoorbehoud toe te staan? Dit is vandaag niet volledig duidelijk. In een aantal dossiers wordt vastgesteld dat de Belgische belastingdienst zich getroost met de vrijstelling met progressievoorbehoud ten belope van het gedeelte van het pensioen opgebouwd na 1 januari 2004. Nochtans zou de Belgische belastingdienst op grond van artikel 18, &sect;1 Verdrag de exclusieve heffingsbevoegdheid kunnen claimen over dit deel, zodat de Nederlandse belastingdienst zijn heffingsbevoegdheid beperkt ziet tot &euro; 67.500. Het is onduidelijk waarom de Belgische belastingdienst de heffingsbevoegdheid over het volledige pensioen overlaat aan de Nederlandse belastingdienst. Het risico op dubbele belasting (progressieve belasting van &euro; 22.500 in Belgi&euml; &eacute;n progressieve belasting van &euro; 67.500 in Nederland) is niet ondenkbaar, zodat de betrokken belastingplichtige alleszins actie zal moeten ondernemen en zich dus tot de rechter zal moeten wenden. Dit kan toch niet de bedoeling zijn van een Verdrag &ldquo;tot het vermijden van dubbele belasting&rdquo;? Beroep is ingesteld Er werd ondertussen - terecht - beroep aangetekend tegen het vonnis van 4 maart 2021 van de rechtbank Zeeland-West-Brabant. Wij vertrouwen erop dat het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch de puntjes op de i zet en de verdragsconforme interpretatie van artikel 18, &sect;2 Verdrag, d.i. rekening houdend met de woorden &ldquo;indien en voor zover&rdquo;, bevestigt. Tot de uitspraak van het Gerechtshof te &rsquo;s-Hertogenbosch zal de belastingplichtige rekening moeten houden met het feit dat het pensioen in zijn geheel in Nederland zal belast worden, ook al is een gedeelte van het pensioen (met name het deel opgebouwd na 2004) in Belgi&euml; progressief belast. In de praktijk zal in Belgi&euml; een vrijstelling (met progressievoorbehoud) moeten worden gevraagd, aangezien de Nederlandse belastingdienst voet bij stuk houdt wat betreft de taxatie. Indien de vrijstelling in Belgi&euml; wordt geweigerd, zal een procedure voor de Belgische rechter meer soelaas bieden voor de belastingplichtige, dan een onderlinge overlegprocedure. Noten 1 Zie ook: R. DE BAERE en C. HENDRICKX, &ldquo;Wonen in Belgi&euml;, Werken in Nederland&rdquo;, Gent, Larcier, 2019, p. 91 -105 2 B.S., 20 december 2002 3 A. HUYGHE en G. BOMBEKE, &lsquo;Artikel 18 Pensioenen, lijfrenten, socialezekerheidsuitkeringen en alimentatieuitkeringen&rsquo;, in B. PEETERS (ed.), Het Belgisch-Nederlands dubbelbelastingverdrag, Gent, Larcier, 2008,p. 548 - 551 4 Arbitragehof, nr. 20/2004, 4 februari 2004, B.S., 23 februari 2004, T.F.R., 2004, 926, noot E. CLAESSENS, en Fisc. Koer., 2004, 304, noot M. VAN KEIRSBILCK 5 Circulaire nr. AFZ/2004/0313 (AFZ 8/2004) van 28 april 2004, www.fisconet.be 6 C. HENDRICKX, &lsquo;Pensioenartikel Belgisch-Nederlands dubbelbelastingverdrag : toren van Babel&rdquo;, T.F.R., 2015, nr. 487, p. 723 7 M.C.P. FOESENEK, M.E. KASTELEIN, C.D.E.J. NIJMAN en M.H.P. BOS, &ldquo;Uitfaseren van pensioen in eigen beheer door een Nederbelg &ndash; food for thought&rdquo;, N.D.F.R., 2017/8 8 Overeenkomst tussen de bevoegde autoriteiten van Belgi&euml; en Nederland met betrekking tot de toepassing van artikel 18 van het Verdrag, B.S., 23 maart 2018 9 Over deze &ldquo;opsplitsing&rdquo; van de pensioenen met betrekking tot het fiscaal regime is momenteel een cassatievoorziening hangende. Deze cassatievoorziening betwist de rechtsgeldigheid van de &lsquo;opsplitsing&rsquo;, aangezien deze geen rekening houdt met de aftrekbaarheidsvoorwaarden die verbonden zijn met de &lsquo;vrijstelling&rsquo; van de pensioenpremie. In afwachting van het arrest van het Hof van Cassatie blijft de rechtspraak de opsplitsing maken. 10 E. VAN OVERMEIRE, &ldquo;Het Nederlands pensioen en de inwoner van Belgi&euml;: eind goed, al goed?&rdquo;, Over de grens, 2018, nr. 4, p. 4-6